Τα Δεδομένα της Ζωής μας (Άρης Μαραγκόπουλος, εκδόσεις ΤΟΠΟΣ), κείμενα ενώπιον μας όπως ποτέ πριν: Υπηρετώντας την μέγιστη υπαρξιακή ανάγκη απελευθέρωσης της πολιτικής επιθυμίας

Η δεύτερη, οριστική έκδοση συμπληρώνεται από Επίμετρο του συγγραφέα υπό τον τίτλο: “15 χρόνια μετά”.

15 χρόνια (συν κάποιους μήνες) πριν, Δεκέμβριος 1999: Η τηλεοπτική αστέρας κυρία Σαλταπήδα, αναγκάζεται από άγνωστους επιστολογράφους, να δωρίσει ως “αντίποινα” για το δημοφιλές πρόγραμμά της, μεγάλη ποσότητα από αναγκαία βιβλία σε δημοτικές βιβλιοθήκες. Ένας ασυνείδητος πανεπιστημιακός γιατρός που εισπράττει κανονικά τα «φακελάκια» του, απειλείται ότι, αν δεν επιστρέψει τα χρήματα στους ασθενείς του, όλο το αμφιθέατρο της Ιατρικής θ’ ακούσει μαγνητοφωνημένο ντοκουμέντο από τις παράνομες συναλλαγές του. Ένας χρηματισμένος εφοριακός βλέπει ανήμερα Χριστουγέννων ν’ αρπάζει φωτιά το σαλόνι της καινούργιας μεζονέτας του. Ένας διεφθαρμένος βουλευτής από τα “λοιπά” της Αττικής, κάτω από την πίεση σοβαρών απειλών, υποχρεώνεται να χρηματοδοτήσει οργανώσεις που προστατεύουν άγρια ζώα.

Πικρός ρεαλισμός, δηκτική σάτιρα: Τα “Δεδομένα της Ζωής μας” προφητικά απεικονίζουν μια κοινωνία σε κρίση αξιών πολύ πριν την οικονομική κρίση. Κι αν οι αν μη τι άλλο ιδιόμορφοι πρωταγωνιστές (και δεινοί επιστολογράφοι) των “Δεδομένων της Ζωής μας” ενόχλησαν κάποιους συντηρητικούς αναγνώστες στις αρχές του 21ου αιώνα, σήμερα ενδεχομένως να γεννούν, ακόμα και σ’ αυτούς, τη συμπάθεια. Το πάλαι ποτέ έντονα “εκκεντρικό” της ψυχολογίας τους στην πάροδο του χρόνου μοιάζει ολοένα και λιγότερο εκκεντρικό, μοιάζει να “συναντιέται” με τις έστω οριακές ακόμα – υπό διαμόρφωση - συντεταγμένες της νέας (συναισθηματικής) κανονικότητας.

Η επιστολική νουβέλα-μανιφέστο “Τα δεδομένα της ζωής μας” του (εκλεκτού φίλου) Άρη Μαραγκόπουλου (εκδόσεις ΤΟΠΟΣ) αποπειράται να υπηρετήσει τον μέγιστο υπαρξιακό σκοπό: την επαναφορά στη σύγχρονη πραγματικότητα της ματαιωμένης αντίστασης, την ανάγκη απελευθέρωσης της πολιτικής επιθυμίας. Με τον πλέον επιθετικό αλλά και συνάμα υποχρεωτικό για κάποιον που εξακολουθεί να “πιστεύει” τρόπο: αγγίζοντας τα όρια, προσδιορίζοντας τον κρίσιμο χώρο και χρόνο ανάμεσα σε αυτό που τείνει να συμβεί και ποτέ πριν δεν συνέβαινε. 

Ποτέ πριν τόσο μεγάλες ομάδες πληθυσμού δεν ήταν έτοιμες να πουλήσουν τα πάντα: το περιβάλλον, τη χώρα, την πολιτιστική κληρονομιά, την ηθική, την αισθητική, τις αξίες, την κόρη τους, τη γνώση, και πριν απ’ όλα, τις ελπίδες για έναν ανθρωπινότερο κόσμο. Ποτέ πριν η ανοχή μεγάλων ομάδων του πληθυσμού στην πολιτική διαφθορά δεν συντήρησε στην εξουσία –και τόσο εύκολα– την πολιτική διαφθορά. Ποτέ πριν το φθαρμένο «αμερικάνικο όνειρο» δεν κατέκτησε σε τέτοια έκταση τη μορφή οικουμενικής, καθολικής ανθρώπινης αξίας. Ποτέ πριν το κέρδος δεν υπήρξε πειστικότερος σύμμαχος στην ανοχή και συναίνεση του πολίτη. Ποτέ πριν η συνείδηση του πολίτη δεν βίωσε τόση μοναξιά στον άγριο συναγωνισμό του κέρδους. 

Το δίκαιο ΧΑΣΤΟΥΚΟΔΕΝΤΡΟ του πολεμιστή Άρη (Μαραγκόπουλου) – όποιοι και όποιες δεν το έχετε διαβάσει να το κάνετε επειγόντως - είναι ισχυρά ριζωμένο εντός μας. Παραμονεύοντας κριτικά τα όρια της ανάγκης μας για μια πάση θυσία απελευθερωτική διαφυγή προς το μέλλον, υπονομεύοντας κυριαρχικά την όποια τάση μας να νιώσουμε και δηλώσουμε προληπτικά ηττημένοι αρνούμενοι το υπαρξιακό κόστος της πάση θυσία διαφυγής. Τα δεδομένα της ζωής μας αυτά ήταν και είναι, σε αυτά τα όρια πάντα γεννιόντουσαν, ωρίμαζαν και τελικά αναιρούνταν.

Και αυτά “τα Δεδομένα της Ζωής μας” είναι πλέον κείμενα ενώπιον μας, κείμενα ενώπιον μας εδώ και χρόνια μα και καθαγιασμένα όπως ποτέ πριν μέσα από την προφητική τους επιβεβαίωση. Δεν μένει παρά το “κρίσιμο”, το δυσκολότερο όλων, ώστε, αφού καταρχάς ως έχουν να τα αναγνωρίσουμε συνακόλουθα να τα εντάξουμε στον μέγιστο υπαρξιακό σκοπό: Να το πιστέψουμε! Να πιστέψουμε στην μέγιστη των αναγκών, ανάγκη απελευθέρωσης της πολιτικής επιθυμίας…