Διεκδικώντας "the dance way" την εκφραστική ελευθερία

Πριν τρία περίπου χρόνια μια μικρή ομάδα μαθήτριες χορού 12 ως 14 χρόνων δημιούργησαν το πρώτο περιοδικό στην Κύπρο που είναι αποκλειστικά αφιερωμένο στον σύγχρονο χορό. Το περιοδικό έφερε τον τίτλο “The Dance Way”, σε ελεύθερη απόδοση μπορούμε να το ονοματίσουμε “Με τη γλώσσα του χορού”. Διατρέχοντας τις σελίδες του περιοδικού οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι αν μη τι άλλο είναι φτιαγμένο με ιδιαίτερη προσήλωση. Και όχι μόνο αυτό. Έχει και πολύ διακριτή ταυτότητα ...

Θα ανέμενε κανείς ότι ένα δημιούργημα μαθητριών σχολής χορού 12 ως 14 χρονών, θα ήταν κατ’ εξοχήν αφιερωμένο στον καθημερινό τους μικρόκοσμο, όπως κατά κανόνα συμβαίνει όταν τα παιδιά επιχειρούν να διατυπώσουν δημόσιο λόγο. Συνέβη ακριβώς το αντίθετο! Τα δέκα κορίτσια που αποτέλεσαν την συντακτική ομάδα του περιοδικού χρησιμοποιώντας την σχέση ζωής τους με τον χορό ως έναυσμα ή έμπνευση, άγγιξαν πολλά άλλα “μεγάλα” θέματα αλλά και το αντίθετο. Αποδεικνύοντας ότι η εμβέλεια της “γλώσσας” του χορού μπορεί να είναι απεριόριστη. Αποδεικνύοντας ότι ο κόσμος μας ο μικρός μπορεί να είναι αρκετά μεγάλος (τόπος έμπνευσης) για τα παιδιά που γνωρίζουν τον τρόπο να εκφράσουν αυτά που έχουν μέσα τους...

Η συντακτική ομάδα: Οι δίδυμες Ελένη και Μυρτώ. Η Γεωργία, η Χριστίνα, η Ιωάννα, η Άρτεμις, η Σάρα. Μαζί τους, η Αναστασία, η Μαρία και η Λυγία. Όταν ξεκίνησαν – λίγο πριν τα τέλη του 2010 - να δημιουργήσουν το πρώτο περιοδικό χορού στην Κύπρο, δεν είχαν κανέναν μπούσουλα, κανένα οριοθετημένο πλάνο να ακολουθήσουν, παρά μόνο την διαίσθηση και την αυτοπεποίθησή τους. Ο συνδυασμός διαίσθησης και αυτοπεποίθησης – προνόμιο όσων ασχολούνται συστηματικά και επίπονα με την τέχνη – λειτούργησε εξαιρετικά για τον αναγκαίο μετασχηματισμό της εσωτερικής αλήθειας σε δημοσιογραφική, δημόσια αλήθεια.

Μια πληρέστατη χορογραφία στάσεων και εννοιών: Με μια πλήρη χορογραφία, οι μέλλουσες χορεύτριες μας υποδέχονται στο “the dance way” σχεδιασμένο “σαλόνι” της δημοσιογραφικής τους πρότασης. Η Σάρα φωτογραφίζεται σε ένα δύσκολο “σπαγγάτο” και αποκωδικοποιεί την έννοια της ευλυγισίας: “Σημασία έχει να δοκιμάζουμε τα όριά μας, η δοκιμή είναι διαδικασία ωρίμανσης” εξηγεί. Η Μυρτώ έχει επιλέξει μια κλασική χορευτική 4η στάση στο πάτωμα, ώστε να “μιλήσει” για ανάσες ελευθερίας: “Δεν ζούμε μόνο για να κάνουμε αυτά που πρέπει αλλά και αυτά που μας ξεκουράζουν από τα πρέπει, αυτά που μας αρέσουν”. H Ελένη, δίδυμή της αδελφή, μέσα από ένα τυπικό πλιέ εκφράζει με τον δικό της τρόπο την έννοια της προετοιμασίας: “Προετοιμάζουμε τα πάντα. Προετοιμαζόμαστε για αυτά που αναμένουμε αλλά και για να ωριμάζουμε μέσα από τα απρόβλεπτα. Κάθε επόμενο βήμα είναι προετοιμασμένο από το προηγούμενο, αλλά και προετοιμασία για το μεθεπόμενο”. Την δύσκολη έννοια της ισορροπίας αποδίδει η Ιωάννα φωτογραφιζόμενη σε στάση attitude: “Ισορροπούμε σημαίνει ότι ακροβατούμε με ασφάλεια ανάμεσα στον προσωπικό και τον κοινωνικό μας εαυτό”. Το τι είναι, τι σημαίνει  εξέλιξη, αναλαμβάνει να νοηματοδοτήσει η Γεωργία εκτελώντας ένα εντυπωσιακό χορευτικό άλμα : “Το κάθε άλμα είναι η στιγμιαία απελευθέρωση από τη μόνιμη αίσθηση της βαρύτητας που όλοι οι άνθρωποι μοιραζόμαστε”. Για την Αρτέμιδα, η απεικόνιση μιας τυπικής χορευτικής πτώσης είναι αρκετή ώστε να “μιλήσει” για χαλάρωση με τον δικό της μοναδικό τρόπο: “Μόνο μαθαίνοντας να αφηνόμαστε στην χαλάρωση μαθαίνουμε να αγαπάμε την κούραση της δημιουργικότητας”. Η Χριστίνα, τέλος, προσεγγίζοντας την έννοια των στόχων με φωτο-εργαλείο ένα ευρηματικό χορευτικό τέντωμα, δεν διστάζει να απευθύνει ένα από τα πλέον δύσκολα υπαρξιακά ερωτήματα με μοναδικά απλό τρόπο: “Αν αδυνατούμε να εκφράσουμε τον πλούτο που έχουμε μέσα μας πως μπορούμε να ξέρουμε ότι υπάρχει;”. Το ερώτημα της Χριστίνας είναι το ερώτημα – απαρχή της διαδικασίας της τέχνης...

*Σίγουρα η δημοσιογραφία είναι η ικανότητα διατύπωσης των σημαντικών ερωτημάτων, είναι όμως παράλληλα και η δυνατότητα διατύπωσης των κρίσιμων απαντήσεων. Το μείγμα διαίσθησης και αυτοπεποίθησης είναι προαπαιτούμενο για την εκπλήρωση των δύο αναγκαιοτήτων, τα κορίτσια που έχουν διδαχτεί να εκφράζονται “the dance way” το διαθέτουν στο έπακρο: το περιοδικό τους κομίζει πειστικές απαντήσεις καταλυτικές ακόμα και για θέματα από τα λεγόμενα “΄δύσκολα” ή συγκρουσιακά.

Απαντήσεις ουσίας : Η Άρτεμις επιμελείται μια πλήρη μελέτη για την “ρατσιστική ηλιθιότητα” στην οποία περιλαμβάνονται ένα προς ένα όλα τα επιχειρήματα που συζητήθηκαν και συμφωνήθηκαν με τα υπόλοιπα μέλη της συντακτικής ομάδας. Επικουρικά, η όμορφη Σάρα που κατάγεται από την Παλαιστίνη κοινοποιεί την προσωπική της εμπειρία. Δίνει άτυπη συνέντευξη στην λοιπή συντακτική ομάδα για τον ρατσισμό που απρόκλητα βίωσε στο κυπριακό σχολείο. Το περιεχόμενο της μαρτυρίας της αποδομεί ένα θέμα – ταμπού για τα περισσότερα κυπριακά ΜΜΕ: Υπάρχει διάχυτος ρατσισμός στο σχολικό περιβάλλον που συγκαλύπτεται από πέπλο ενοχής ή ανοχής. Όταν η δημοσιογραφία ασκείται “the dance way” η αλήθεια δεν στρογγυλεύεται, οι απαντήσεις δίνονται άμεσα, ξεκάθαρα, απελευθερωμένα. Ίσως και απελευθερωτικά: από τον αναγνώστη και τον βαθμό δικής του ελευθερίας ή αντοχής στην αλήθεια εξαρτάται...

Δίνουν και κάμποσες άλλες κρίσιμες απαντήσεις τα κορίτσια στις 16 μεστές σελίδες του περιοδικού τους, όλες τους είναι απέριττες, σαφείς, καμιά τους δεν είναι κραυγαλέα ή περιττά επιθετική: όπως αρμόζει σε καλλιτέχνες που ασκούνται στον δημόσιο λόγο. “Ζητείται επειγόντως κουλτούρα χορού” διαμηνύει σε παρέμβασή της η Ιωάννα, κομίζοντας θλιβερά ντοκουμέντα σκοταδισμού ώστε να εξηγήσει το “γιατί” της παρέμβασής της. Τελικά, έπρεπε δέκα “προχωρημένα” κορίτσια εφηβικής ηλικίας να αποφασίσουν τη δημιουργία ενός περιοδικού για τον χορό, για να καταγραφεί δημόσια ότι υπάρχουν ακόμα στο κυπριακό σχολείο ιερείς και θεολόγοι που αντιμετωπίζουν τον σύγχρονο χορό ως ... έργο του σατανά και στιγματίζουν προληπτικά τις νεαρές επίδοξες χορεύτριες.

Δημόσιος διάλογος : Η παραπάνω “είδηση” τέθηκε υπόψη των αρμόδιων υπηρεσιών του υπουργείου παιδείας κατά την διάρκεια ημερίδας την Άνοιξη του 2011 σχετικής με το παρόν και το μέλλον του χορού στην Κύπρο. Η τριμελής αντιπροσωπεία του “The Dance Way” αξίωσε να “παρθούν συγκεκριμένα μέτρα ώστε να σταματήσουν οι ανόητες προκαταλήψεις που συνιστούν ντροπή για μια πολιτισμένη χώρα”. Μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει ανταπόκριση. Όμως: Από την στιγμή που μέσω των σελίδων του περιοδικού η αξίωση δημοσιοποιήθηκε θα εξακολουθεί να είναι “δημόσια” μέχρι την στιγμή που θα ικανοποιηθεί.    

Υστερόγραφο: Το περιοδικό “The Dance Way” τελικά αποδείχτηκε … μη περιοδικό, δεδομένου ότι “τύπωσε” ένα και μοναδικό τεύχος! Όμως, η λογική και το ύφος του είναι μοναδικά, και το μήνυμα που αναδεικνύουν διαχρονικό. Πρόκειται για το υπέροχο μήνυμα της “ελευθερίας έκφρασης” που αποτυπώνεται σε όλες – μία προς μία – τις 16 σελίδες. Για τους ενδιαφερόμενους να διαπιστώσουν το αληθές του υστερόγραφου, μια επίσκεψη στη Βιβλιοθήκη του Εγκώμιου Πολιτιστικού Κέντρου – όπου βρίσκονται 20 περίπου διαθέσιμα “The Dance Way” φύλα – θα είναι αρκούντος πειστική.