Όταν ο ιερός εθνικός ύμνος των ΗΠΑ - Άνοιξη του 2006- τραγουδήθηκε στην Ισπανική εκδοχή του...

Ήταν Άνοιξη του 2006. Την εποχή της προεδρίας στις ΗΠΑ του φοβερού και τρομερού – εμφανώς διαταραγμένου – George Bush junior. Ο οποίος junior είχε μα την αλήθεια καταφέρει να εξωθήσει στα άκρα της ανοχής τους ανθρώπους που διέθεταν στοιχειωδώς δημοκρατική συνείδηση.

Οι εξυπνάκηδες στις σχετικά καθυστερημένες δυτικού τύπου κοινωνίες (όπως η νεοελληνική), έχουν συνυπάρξει με πολιτικούς εκπροσώπους αντίστοιχους ή και πολύ χειρότερους (πνευματικά) του εμφανώς διαταραγμένου πλανητάρχη χωρίς να έχει “κουνηθεί φύλλο”. Η παρεμβολή αυτή δεν έχει άλλο λόγο από την ανάγκη με πλήρη συνείδηση (και όχι όπου ο καθένας θέλει να νομίζει) να συνεννοούμαστε. Πάμε παρακάτω.

Άνοιξη του 2006, λοιπόν, ο διαταραγμένος ακροδεξιός Bush junior υλοποίησε μια ακόμα από τις ουκ ολίγες ακροδεξιού τύπου επιχειρήσεις του – ήταν όλες ενταγμένες στο φοβερό και τρομερό δόγμα “καλό εναντίον κακού” – που έφερε τον τίτλο “αναθεώρηση των μεταναστευτικών νόμων”.  Επί του περιεχομένου (της αναθεώρησης) δε νομίζουμε ότι χρειάζεται να αναφερθούμε, ένας και μοναδικός είναι ο δρόμος αυτού του (ακροδεξιού) είδους των αναθεωρήσεων, όποιος δεν τον γνωρίζει ας σταματήσει στο σημείο αυτό την ανάγνωση του παρόντος.

Οι λοιποί, και συντριπτικά θέλουμε να πιστεύουμε περισσότεροι, συνεχίζουμε από εκεί που μείναμε. Η ακροδεξιά αναθεώρηση των μεταναστευτικών νόμων που ο διαταραγμένος νους του Bush junior αποφάσισε, στον δημοκρατικό νου πάρα πολλών εκατομμυρίων (φυσιολογικών) ανθρώπων έγινε αντιληπτή ως μείζονος σημασίας επίθεση στα “ιερά και όσια”, ως υπέρτατη πρόκληση που επέβαλε ως απάντηση την μετωπική σύγκρουση. Στις επάλληλες διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν εκατομμύρια άνθρωποι συμμετείχαν, με τρόπους που ουκ ολίγες φορές ξέφευγαν κατά πολύ των “τυπικών και αναμενόμενων”. Ήταν τρόποι αληθώς συγκρουσιακοί.

Μια μεγάλη τέτοια στιγμή – υπέρβασης των τυπικών και αναμενόμενων – ήταν αυτή όπου εκατομμύρια άνθρωποι οργανωμένα και προμελετημένα, συγκρούστηκαν με τον εθνικιστικό-φετιχιστικό τρόπο αντίληψης του “ιερού” εθνικού ύμνου, ξεσηκώνοντας κύματα μίσους από πλευράς της αμερικάνικης βαθιάς συντήρησης. Η πράξη τους ήταν απλή, απλούστατη, όπως κάθε πράξη, καθετί το μετωπικά συγκρουσιακό. Ο “ιερός” εθνικός ύμνος τραγουδήθηκε στην Ισπανική εκδοχή του. Σείστηκαν οι δρόμοι από την παρατεταμένη κραυγή της ελευθερίας αλά Ισπανικά, σείστηκε στα όρια και ο διαταραγμένος νους του Bush Junior που κατανοώντας την “στιγμή” ως μέγιστη απειλή για την “εθνική ασφάλεια” την ξόρκιζε με όλη του τη δύναμη όλες τις επόμενες (κάμποσες) μέρες.

Τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο/ Γλώσσα, πολιτική και το δικαίωμα του ανήκειν: Συγγραφική επιμέλεια Τζούντιθ Μπάτλερ, Γκαγιάτρι Σπίβακ, η μετάφραση έγινε στο πλαίσιο του διά-τμηματικού προγράμματος μεταπτυχιακών σπουδών «Μετάφραση-Μεταφρασεολογία» του Πανεπιστημίου Αθηνών, η ωραιότατη έκδοση (2015) από τις εκδόσεις ΤΟΠΟΣ. Ένα βιβλίο, η ύπαρξη του οποίου εκκινεί από την μεγάλη στιγμή της Ισπανικής “κυριαρχίας” επί του αμερικάνικου εθνικού ύμνου, από την μεγάλη στιγμή της δημοκρατικής απάντησης – ξεσπάσματος πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων στην ακροδεξιά καταπίεση και την απροσχημάτιστη απόπειρα επιβολής στους “κακούς”, στους “ξένους”, στους “άλλους”, συνθηκών μόνιμης υποτέλειας. Από εκεί η ύπαρξη του ωραιότατου αυτού βιβλίου εκκινεί. Και σταδιακά εξελίσσεται και κορυφώνεται σε έναν απελευθερωτικό διάλογο μεταξύ των δυο συγγραφέων για καίρια ζητήματα, όπως αυτό της αληθινής δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, αλλά και της κοινωνικής ανθρώπινης ύπαρξης. 

Ο Φράκτης του Έβρου έχει ήδη σκοτώσει πολλές εκατοντάδες πρόσφυγες και μετανάστες, όσο παραμένει στην θέση του θα σκοτώνει καθημερινά ολοένα και περισσότερους. Κλείνουμε τα μάτια και ονειρευόμαστε διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων, εκατομμυρίων αν είναι δυνατόν δημοκρατικών ανθρώπων και στη χώρα των νεοελλήνων, ενάντια στο μαζικό αυτό έγκλημα. Κλείνουμε τα μάτια και ονειρευόμαστε ότι η αντίληψη του αυτονόητου, η δημοκρατική συνείδηση της ευθύνης έναντι αυτού του εγκλήματος, δεν μπορεί παρά να συγκρουστεί μετωπικά με τους αυτουργούς του, να επιμένει μέχρι τέλους. Μέχρι ο εγκληματικός φράκτης να γκρεμιστεί.

Εν αναμονή! Ανοίγουμε τα μάτια μας. Τι άλλο μένει να πούμε, να γράψουμε ή να προτείνουμε. Ας διαβαστεί τουλάχιστον το “Τραγουδώντας τον Εθνικό Ύμνο” που αναφέρεται σε αυτά που έγιναν σε μια άλλη κοινωνία για λόγους αντίστοιχους αν και όχι τόσο αφόρητα οδυνηρούς. Σε μια άλλη κοινωνία όπου για τους δημοκρατικούς ανθρώπους της τα δημοκρατικά αυτονόητα ήταν και είναι αντιληπτά ως τέτοια, εξ ου και οι παραβιάσεις τους συγκέντρωσαν και συγκεντρώνουν στις διαδηλώσεις εκατομμύρια. Στην αμερικάνικη κοινωνία η οποία είναι καταχωρημένη στον μέσο “προχωρημένο” νου των διαρκών φορέων/παραγώγων της διαρκούς νεοελληνικής καθυστέρησης ως μια άκρως “καθυστερημένη” συντηρητική κοινωνία…