Μια διόλου προφανής ματιά στην έννοια του προφανούς: εστιασμένη στα θεωρούμενα προφανή που "περιγράφουν" την Γερμανική μεταπολεμική πραγματικότητα

Σε πολύ απλή γλώσσα, με αποφυγή κάθε τύπου (ιδεολογικού, ταξικού) ανάλυσης που θα μπορούσε να θεωρηθεί μονομερής και να γεννήσει αμφιβολίες, με χρήση μόνο των ουδέτερων, αδιαμφισβήτητων γεγονότων. Μια ματιά στα “προφανή” που αφορούν την μεταπολεμική πραγματικότητα της Γερμανίας κρίνεται από μέρους μας ως αναγκαία γι’ αυτούς που ούτε καν αυτά γνωρίζουν. Και μη γνωρίζοντας ούτε καν αυτά (τα προφανή) αρέσκονται να επιδίδονται σε πολύπλοκες “υποθέσεις” για τα δευτερογενή και τριτογενή. Και, κατόπιν, να ανταλλάσσουν επ’ αυτών “απόψεις”, με τόση ένταση και πεποίθηση ωσάν να είναι πρωτογενή! Τα έχει αυτά τα συνακόλουθα η πρωτογενής άγνοια (διεκδικεί πεδίο μόνο ανταλλασσόμενη και κατ’ αυτόν τον τρόπο τροφοδοτείται), χρέος μας στον πάρα πολύ μικρό βαθμό που μπορούμε – μιας και ο πυρήνας αυτής της άγνοιας είναι η πεισματική άρνηση της ύπαρξής της - να τα αμβλύνουμε.

*Ο πρώτος μεταπολεμικός καγκελάριος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας Κόνραντ Αντενάουερ – ανέλαβε σε ηλικία 73 χρόνων, είχε γεννηθεί το 1876 στην καθολική περιοχή του Ρήνου που ανήκε στην Πρωσία από το συνέδριο της Βιέννης (1815) – είχε ως έργο αποκλειστικό την ανάκαμψη της Γερμανίας μετά την πλήρη καταστροφή. Ήταν προφανές ότι χωρίς μια ισχυρή φίλο-αμερικανική Γερμανία, σταδιακά επανεξοπλισμένη και μέλος του ΝΑΤΟ, η στρατηγική των ΗΠΑ περικύκλωσης και απομόνωσης της Σοβιετικής Ένωσης δεν θα μπορούσε να επιβληθεί. Υπηρετώντας αυτό το “προφανές” ο Γερμανός καγκελάριος κατηύθυνε τη χώρα του προς τη Δύση.

*Με την πολιτική Αντενάουερ τα συμφέροντα της λεγόμενης Δύσης και της Γερμανίας προφανώς ταυτίστηκαν. Η στενή σχέση με την Γερμανία ήταν προφανώς αναγκαία για τις ΗΠΑ ώστε να “εγκατασταθούν” στην Ευρώπη – τούτο δεν είναι και τόσο προφανές, όμως τα έχει αυτά η προσπάθεια αφήγησης της συνέχειας και του τρόπου που εντός αυτής τα προφανή συνδέονται – ενώ από την άλλη, τούτο για την Γερμανία προφανώς σήμαινε εξασφάλιση των βασικών της επιδιώξεων.  

*Όταν τον Ιανουάριο του 1963 ο Ντε Γκολ και ο Αντενάουερ έθεσαν τα θεμέλια της μελλοντικής γάλλο-γερμανικής συνεργασίας, ήταν πλέον κάτι παραπάνω και από προφανές ότι ο γάλλο-γερμανικός άξονας θα αποτελούσε τον βασικό πυλώνα των λεγόμενων Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και ακολούθως Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η πολιτική Αντενάουερ μεταφράστηκε για την Γερμανία – των περίπου 64.000.000 κατοίκων, περιλαμβανομένων 13.000.000 προσφύγων από τις πρώην ανατολικές της περιοχές – σε πλήρη αποδοχή των δυτικών συμμάχων. Πιο πρακτικά, αποφεύχθηκε η περαιτέρω συρρίκνωση της βιομηχανικής παραγωγής (κάτι τέτοιο προφανώς θα συνέβαινε με την μεταφορά κρίσιμων εργοστασιακών μονάδων στη Σοβιετική Ένωση, ως μέρος των πολεμικών αποζημιώσεων), η χώρα επανεξοπλίστηκε και κατέστη βασικός παράγοντας των υπό διαμόρφωση νέων ευρωπαϊκών θεσμών.

*Βασικό εργαλείο στη διαδικασία ανάκαμψης της Γερμανίας αποτέλεσε προφανώς και η διαγραφή χρέους προς 70 χώρες. Οι σχετικές διαπραγματεύσεις είχαν ξεκινήσει από το 1951, κατέληξαν στην απόφαση μείωσης του συνολικού χρέους στο ποσό των 10,3 δισεκατομμυρίων μάρκων. Η τελευταία δόση γερμανικού χρέους ύψους 276.000.000 €, πληρώθηκε το 2010.

Υποθέτουμε ότι η αναγνωστική ανάγκη για συνέχεια δημιουργεί σε κάποιους και κάποιες την αθώα επιθυμία να προχωρήσουμε ακόμα παραπέρα μέσα στον χρόνο ξεπερνώντας το δοθέν “πρώτο μετά-πολεμικό” χρόνο-πλαίσιο, φτάνοντας έως και τη σημερινή εποχή όπου η ενοποιημένη πλέον Γερμανία είναι η πρώτη εξαγωγική δύναμη παγκόσμια. Συνακόλουθα – συνεχίζουμε να υποθέτουμε – θα θέλατε κάποιες ενδείξεις του “προφανούς” σε ότι αφορά, για παράδειγμα, τις πολιτικές αμοιβαίου συμφέροντος Γερμανίας και Ρωσίας που έχουν ως βάση την διασφάλιση των ενεργειακών αναγκών της τεράστιας γερμανικής εξαγωγικής βιομηχανίας. Οι ολίγον πιο “πονηροί” δεν αποκλείεται να βρίσκατε ενδιαφέρουσα ακόμα και την όποια προφανή ένδειξη θα έμοιαζε να συνδέει (στο νου σας) την πολιτική ισορροπιών του καγκελάριου Βίσμαρκ στα τέλη του 19^ου  αιώνα με τη σύγχρονη γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη. Οι δε τελείως “πονηροί” που αρέσκονται (και) στις ψυχολογικές ερμηνείες εκεί που τελειώνουν όλες οι άλλες (ή, επειδή, δεν ξέρουν καν από πού να αρχίσουν), πιθανότατα θα ενθουσιάζονταν από μια σύγκριση της σημερινής αυτοπεποίθησης που αποπνέουν οι (φερόμενες ως) επιθετικές επιλογές του “γερμανικού κεφαλαίου” με την αντίστοιχη της λεγόμενης εποχής του ιμπεριαλισμού (1890 – 1914).

Απολογούμαστε, δεν θα σας κάνουμε τη χάρη.  Αντί αυτής θα ζητήσουμε από εσάς μια πολύ μεγαλύτερη, πάρα πολύ μεγάλη. Να ξεχάσετε/ διαγράψετε όσα δοσμένα με την ένδειξη “προφανές” πιο πάνω διαβάσατε και να θυμάστε/ καταγράψετε μόνο ότι: Δεν υπάρχει τίποτε το προφανές σε ότι αφορά γεγονότα και πρόσωπα που μετέχουν πρωταγωνιστικά στη συνέχεια της Ιστορίας αν δεν είναι προφανείς στο νου σας οι απαράβατες αρχές και προϋποθέσεις που αυστηρά ορίζουν αυτή τη συνέχεια. Είναι;  

  

*Αν είναι, γι’ αυτούς και αυτές που είναι, η μεγάλη χάρη που σας ζητάμε είναι (και) περιττή. Όσο για τους λοιπούς και λοιπές είναι προφανές ότι δεν θα μας την κάνετε, δεν μπορείτε να μας την κάνετε. Γι’ αυτό άλλωστε και την χαρακτηρίζουμε – και αυτό προφανές δεν είναι; -  πάρα πολύ μεγάλη…