Παρακαταθήκες - Μήδεια/ ο σπαραγμός της Ανατολής: "Αυτό το σημείο πρέπει να το συζητήσουμε ξανά" - διεκδικήσετε τη σπάνια αυτή δυνατότητα ΕΔΩ και ΤΩΡΑ στο 22817900

Ήταν μια από τις πολύ λίγες φορές που όλοι όσοι δήλωσαν συγκλονισμένοι ως και εκστασιασμένοι το εννοούσαν. Τρανή απόδειξη ότι κανείς – ούτε ένας! – δεν έφυγε αμέσως μετά. Απόντα και τα τυπικά, ξέρετε: αυτά τα γεμάτα συγκατάβαση και ψέμα χαμόγελα, τα διαρκώς επαναλαμβανόμενα “μπράβο” και “συγχαρητήρια”, αυτά που δίνονται και λέγονται δίχως ούτε μια αληθινή λέξη, μια κριτική σκέψη, μια έντονη ιδέα να τα συνοδεύει, απλά και μόνο για να πιστοποιήσουν την παρουσία. “Είμαστε και εμείς εδώ. Ήρθαμε, ανταποκριθήκαμε. Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ για την πρόκληση”.  Και εις ανώτερα!

Τίποτε απολύτως από όλα αυτά τα συνήθη – της Κυπριακής ιδιαιτερότητας και όχι μόνο – συνοδευτικά. Τα ακριβώς αντίθετά τους! Αναζήτηση γεμάτη ένταση και πάθος της πρωταγωνίστριας (Σοφία Καλλή) και του ιθύνοντα σκηνοθετικού και δραματουργικού νου (Δέσποινα Γκάτζιου) για μια αληθινή λέξη παραπάνω, για μια κριτική σκέψη παρακάτω, για να αναπτυχθούν συνοδευτικές ιδέες από και προς κάθε δυνατή νοητική κατεύθυνση. Η στιγμή του τυπικού τέλους της θεατρικής παράστασης αποδείχτηκε να είναι μα την αλήθεια το τέλος του πρώτου μέρους της, η στιγμή που είχαν πλέον συλλεχτεί τα ερεθίσματα και έπρεπε να αξιολογηθούν, κατανεμηθούν, κωδικοποιηθούν. Η έντιμη, ανεπιτήδευτη πρόκληση δεν μπορούσε παρά να γίνει αποδεκτή, έτσι συμβαίνει πάντα με αυτού του είδους τις προσκλήσεις. Μετά την επί σκηνής βασική πρωταγωνίστρια – “συγκλονιστική”, αυτός ήταν ο χαρακτηρισμός στον οποίο η σκέψη όσων εκφράστηκαν με χαρακτηρισμούς συναντήθηκε – η πρόκληση της συνέχειας “πέρναγε” στον ιθύνοντα νου.

Ήταν τόσο μα τόσο έντονο ενεργειακά αυτό το αυθόρμητο (άρα) και απρόβλεπτο δεύτερο μέρος ώστε ποτέ μα ποτέ να μην (επιτρέψει να) σημάνει η στιγμή ενός οριστικού – καθολικά αποδεκτού ως τέτοιου – τέλους του. “Αυτό το σημείο πρέπει να το συζητήσουμε ξανά”: Και ήταν άπειρα τα σημεία προς επόμενη συζήτηση, καθένας που έφευγε αργά μετά τα μεσάνυχτα όταν σήμανε ο συναγερμός υπερκόπωσης “έπαιρνε” κάμποσα από αυτά μαζί του. Παρακαταθήκες.

Ήταν Κυριακή 18 Οκτωβρίου, στο φιλόξενο “καθιστικό” του Εγκώμιου Πολιτιστικού Κέντρου, η αμέσως επόμενη, η πρώτη μετά την πρεμιέρα, παράσταση. Μήδεια/ ο σπαραγμός της Ανατολής, εβδομήντα περίπου άνθρωποι για μια γεμάτη θεατρική ώρα εκστασιάστηκαν, για άλλες δυο και πλέον ώρες μοιράστηκαν τα “γιατί” της έκστασης τους, και για όσο ο καθένας τους μπορεί και αντέχει τα “πήραν” και μαζί τους μερικώς απαντημένα ή μερικώς αναπάντητα εν αναμονή μιας συνέχειας που κανείς δεν ξέρει αν θα υπάρξει όμως την ανάγκη της οποίας όλοι πλέον κουβαλάνε μέσα τους. Μύηση στο βαθύτερο “γιατί” των παρακαταθηκών …

*H θεατρική συνέχεια σε αυτή την σπάνια – αισθητικά και νοητικά – δυνατότητα δίνεται αύριο και μεθαύριο (Σάββατο 24, Κυριακή 25 Οκτωβρίου) και, κατόπιν, άλλες δώδεκα φορές σοφά κατανεμημένες μέσα στον χρόνο μέχρι και τις 6 Δεκεμβρίου όταν και πέφτει οριστικά η αυλαία. Συμβουλή: Μην περιμένετε επενδύοντας στις πολλαπλές ευκαιρίες/επιλογές για να διεκδικήσετε αυτή τη δυνατότητα, αδράξτε την αποφασιστικά, με όλη σας την πεποίθηση και ένταση, όπως πρέπει σε καθετί το “σπάνιο”. Εδώ και τώρα!

Απευθυνθείτε στο τηλέφωνο 22817900.