Ο Κάρολος Λουβοδίκος Ναπολέοντας Βοναπάρτης, οι Μαρξ και Χέγκελ, η μεγάλη νεοελληνική φάρσα σε βάρος (καθαυτού του υπαρξιακού υπόβαθρου) της Αριστεράς, εμείς, εσείς και οι ήρωές σας

*“Ο Χέγκελ λέει κάπου ότι όλα τα γεγονότα και οι προσωπικότητες της ιστορίας επανεμφανίζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ξέχασε να προσθέσει: την πρώτη φορά ως τραγωδία, τη δεύτερη ως φάρσα”.

Καρλ Μαρξ, “18^η Μπρυμαίρ”, εναρκτήρια φράση

Η σύνθεση του σπουδαίου αυτού βιβλίου από τον Καρλ Μαρξ έγινε το 1852, πρόκειται για τον “διαλεκτικό” απολογισμό των πάμπολλων (πυκνών) επαναστατικών και αντεπαναστατικών γεγονότων στη Γαλλία μεταξύ 1848 και 1852, ξεκινώντας από την δημοκρατική επανάσταση και τελειώνοντας με το πραξικόπημα του παντελώς γελοίου τύπου Κάρολου Λουδοβίκου Ναπολέοντα Βοναπάρτη, τρίτου γιού του βασιλιά της Ολλανδίας Λουδοβίκου Βοναπάρτη και της κόρης της αυτοκράτειρας Ιωσηφίνας μαντάμ Ορτάνς ντε Μποαρναί, ανιψιού του γνωστού και ως “μεγάλου” Ναπολέοντα Βοναπάρτη.  

Δυο λόγια για τον Βοναπάρτη τον μικρό (20 Απριλίου 1808 – 9 Ιανουαρίου 1973), πρώτο πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας και αργότερα αυτοκράτορα, κρίνονται αν μη τι άλλο αναγκαία σε αυτούς που μπορούν να αναγνωρίζουν τη διαλεκτική συνάφεια ρόλων, γεγονότων και δυναμικών κατέχοντας τα στοιχειώδη της μαρξιστικής σκέψης. Δυο λόγια μόνο, όχι περισσότερα:

Ο “Βοναπάρτης ο μικρός”, έχοντας και παλαιότερα επιχειρήσει να “αναρριχηθεί” – ω, τι ωραίο ρήμα – στην εξουσία με πραξικοπήματα, επέστρεψε το 1848 στην Γαλλία μετά την επανάσταση κατά του βασιλιά Λουδοβίκου της Χαβάης. Από τους σύγχρονούς του χαρακτηριζόταν με όλα τα δυνατά υποτιμητικά “κοσμητικά επίθετα” – ανίκανος, ηλίθιος, αγράμματος, στερούμενος βασικών εμπειριών άρα και της στοιχειώδους πολιτικής κρίσης – ενώ για την περιεκτική σκέψη του Μαρξ ήταν αρκετός ο επιθετικός προσδιορισμός “μέτρια και γελοία προσωπικότητα”. 

Αυτός ο γελοίος τύπος λοιπόν αφού κατάφερε καταρχάς να κερδίσει με συντριπτική πλειοψηφία τις εκλογές του 1848 έναντι του στρατηγού Ευγένιου Καβενιάκ – τετραετής θητεία χωρίς τη δυνατότητα επανεκλογής -  τρία χρόνια μετά την εκλογή του (1851) οργάνωσε πραξικόπημα, διέλυσε την εθνοσυνέλευση, γιόρτασε μετά των πρεπουσών τιμών τη Δημοκρατία, ανακήρυξε κατόπιν αυτού εαυτόν αυτοκράτορα, και “αυτοκρατορικά” πλέον επικύρωσε λίγο καιρό αργότερα (1852) τον τίτλο του με δημοψήφισμα.   

Για τον γελοιωδέστατο Βοναπάρτη τον μικρό, μικρανεψιό του κανονικού Βοναπάρτη, ο Μαρξ επισημαίνει ότι «ύστερα από είκοσι χρόνια αλητεία και ύστερα από μια σειρά γελοίες περιπέτειες, πραγματοποιείται ο μύθος και ο άνθρωπος γίνεται αυτοκράτορας των Γάλλων”, αξιολογώντας αμέσως μετά ότι “η έμμονη ιδέα του γελοίου ανεψιού πραγματοποιήθηκε γιατί συμφωνούσε με την έμμονη ιδέα της πιο πολυάριθμης τάξης του γαλλικού λαού”.

*"Η ηχηρή απάντηση του υπερήφανου λαού στο δημοψήφισμα αποτελεί τόσο για εμάς ως κυβέρνηση της αριστεράς όσο και για εμένα προσωπικά …."
Ουπς, μα τι τρελές ανοησίες είναι αυτές διάολε που θυμόμαστε και μηχανικά γράφουμε, γράψτε λάθος, παρασυρθήκαμε από τις ενδόμυχες σκέψεις μας. Παρακαλούμε πολύ, μην κάνετε και εσείς το ίδιο λάθος, μην αρκεστείτε σε αυτό που ενδόμυχα σας παρασύρει, ότι και να είναι. Βρείτε και διαβάστε την “18^η Μπρυμαίρ” ώστε να εφοδιάσετε τη σκέψη σας με τα αναγκαία στηρικτικά σημεία αναφοράς, να μην παρασύρεστε…