Ταξιδέψτε με "Μπλε καστόρινα παπούτσια": Στα μεγάλα πάθη της αριστεράς, στα μεγάλα πάθη της μετεμφυλιακής Ελλάδας

*Πόσο εύκολη ή δύσκολη άραγε είναι η αφή της Ιστορίας με τον αρχέγονο τρόπο της ερωτικής τραγωδίας; Εξαρτάται. Από την τέχνη αυτού που το επιχειρεί. Αν ξέρει, αν μπορεί, τότε το αποτέλεσμα μπορεί να είναι τόσο όμορφα ροκ, τόσο ροκ και όμορφα περιπετειώδες όσο τα “Μπλε καστόρινα παπούτσια” του Θανάση Σκρούμπελου (ΤΟΠΟΣ, 2007). Αν όχι ας το αφήσουμε, δεν μας αφορά, ας ασχοληθούν άλλοι με αυτή την άβολη εκδοχή. Εμείς, πίσω στα βολικά δικά μας χνάρια. “Μπλε καστόρινα παπούτσια”, επιμύθιο, καταληκτικές παράγραφοι, ύστατη πατημασιά:

“Αυτοκτονία Αμερικανού εμπόρου έργων τέχνης. Πιθανή ανάμειξή του σε αρχαιοκαπηλία”.

Όλους τους βόλεψε αυτή η εκδοχή. Την υιοθέτησε και ο “σταθμός”. Τα έγγραφα με το γράμμα του Σπύρου που μιλούσαν για το σχέδιο “κόκκινη προβιά” και το φιλμ που είχε τραβήξει ο Γιάννης δεν βγήκαν ποτέ στο φως της δημοσιότητας. Κατασχέθηκαν μαζί με τα άλλα αρχεία την βραδιά του πραξικοπήματος και των συνταγματαρχών και ανακοινώθηκε ότι καταστράφηκαν.

Μόνο ένα απόρρητο έγγραφο με την κωδική ονομασία “Arrow 1” που μιλούσε για την επιχείρηση στον Γοργοπόταμο, δείχνοντας οργανωμένο σχέδιο και όχι ατύχημα, διέρρευσε και δημοσιεύτηκε στον αθηναϊκό τύπο (στο Έθνος), αλλά διαψεύστηκε αμέσως από τον εκπρόσωπο δημοσίων σχέσεων της αμερικάνικης πρεσβείας στην Αθήνα. 

Σήμερα, εκεί όπου ήταν το σπίτι της Αριστέας έχει αναγερθεί τετραώροφο πάρκινγκ. Στους γύρω δρόμους υπάρχουν ακόμη αρκετά σπίτια με κόκκινα φωτάκια. Η Χαβάη άλλαξε πολλές φορές χέρια και χρήση, έφτασε να στεγάσει και σιδεράδικο. Υπάρχει ακόμη. Είναι το κλειστό υπόγειο κάτω από το θέατρο Περοκέ. Δεν θυμίζει σε τίποτε τη θρυλική ταβέρνα – καμπαρέ με τα σεπαρέ για παράνομα φιλιά και με τα αγόρια που ντύνονταν γυναίκες.

*Ποιοι ακριβώς ήταν ο αμερικάνος αρχαιοκάπηλος, ο Σπύρος, ο Γιάννης ή η Αριστέα δεν είναι δυνατόν να σας το γράψουμε, κάτι τέτοιο θα μας υποχρέωνε να διατρέξουμε για χάρη σας με πνεύμα περιεκτικό όλες τις 300+ προηγούμενες σελίδες του βιβλίου. Κάντε το μόνοι σας, τα “μπλε καστόρινα παπούτσια” δικά σας είναι στην βιβλιοθήκη του “Εγκώμιου” για όση ώρα εσείς θέλετε να βαδίσετε μαζί τους: Με αφορμή την αιματηρή προβοκάτσια του παρακράτους τον Νοέμβριο του 1964 κατά τον εορτασμό για την επέτειο ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοπόταμου, ένα μοναδικό ταξίδι στα μεγάλα πάθη της αριστεράς, στα μεγάλα πάθη της μετεμφυλιακής Ελλάδας.

Μονάχα ο αυστηρά προσωπικός κωδικός του ερωτικού πάθους μπορεί να εξοικειώσει αναγνωστικά με τον αληθινό κωδικό της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας που συμπυκνώνεται στην φράση “αντεθνικώς δρώντες”. Η αφηγηματική ισχύς του οποίου έχοντας ήδη προ πολλού διαπεράσει το θεωρητικά ασφαλές σύνορο μεταξύ δεξιάς και (δηλωμένης ως) αριστεράς, τροφοδοτείται εμφανώς και απροσχημάτιστα πλέον στις μέρες μας στο (δηλωμένο ως) πεδίο ύπαρξης της δεύτερης. Διασχίζοντας τον χρόνο προς μια ακόμη επετειακή 17 Νοεμβρίου – στο όνομα της επιβεβλημένης μετωπικής αντίστασης έναντι της διάχυτης νεοελληνικής καθυστέρησης και των αγυρτών τροφοδοτών της – δεσμευόμαστε ότι επί του συγκεκριμένου κρίσιμου ζητούμενου με ολοένα και μεγαλύτερο πάθος διαρκώς θα επανερχόμαστε…