Το αληθές περιεχόμενο πολύ βασικών εννοιών σε καθυστερημένα κοινωνικά περιβάλλοντα (μέρος πρώτο): Ένας είναι ο Μεγάλος Αρχηγός, είναι ο (αρσενικού γένους, αυτό δα έλειπε) Πλουραλισμός!

Εσύ τι μπορείς άραγε να καταλάβεις τώρα;

Καλό είναι, όλοι όσοι - λογοτέχνες, καλλιτέχνες, συνθέτες, αναλυτές - αρέσκονται να νομίζουν, πιστεύουν και ισχυρίζονται ότι όλοι οι “άλλοι” δεν τους καταλαβαίνουν, να έχουν πάντα στην άκρη του νου τους ότι ο συγκεκριμένος “ισχυρισμός πίστεως” είναι εκ των πλέον χαρακτηριστικών/ τυπικών της δύσκολης περιόδου της εφηβείας. Δηλαδή, της περιόδου μετάβασης από την λεγόμενη παιδική (ανέμελη) στην λεγόμενη ώριμη (αναπαραγωγική) ηλικία.

Η παρατεταμένη εφηβεία, αν ως τέτοια ορίσουμε μόνο τη διατήρηση της λεγόμενης εφηβικής ορμής/ ζωντάνιας, όχι μόνο δεν είναι κακό πράγμα αλλά – αντίθετα – ευλογία, δείκτης υψηλής εσωτερικής ωρίμανσης. Αν όμως ως τέτοια ορίσουμε την παρατεταμένη αδυναμία να διεκδικείται η κατανόηση του “άλλου” κόσμου ως πραγματικά έχει, τότε είναι ο ασφαλέστερος δείκτης αδυναμίας και καθυστέρησης, δηλαδή κακό πράγμα.

Υπεράνω όλων – ως καλό πράγμα – ο πλουραλισμός;

Ένας ακόμα ισχυρισμός πίστεως (ο παραπάνω), ίσως ο πιο θεμελιώδης όλων των σύγχρονων δυτικών κοινωνικών δεδομένου ότι περιορίζει αυστηρά τους κοινωνικούς ρόλους. Ας τον εξετάσουμε σε αντίστιξη με τον πιο θεμελιώδη όλων αμιγώς θρησκευτικό που ορίζει πρωταρχικά τους φυσικούς ρόλους: “Οι γυναίκες να υποτάσσονται στους άντρες τους όπως στον Κύριο. Γιατί ο άντρας είναι ο αρχηγός της γυναίκας, όπως κι ο Χριστός είναι ο αρχηγός της εκκλησίας”.

Ποιος τα “λέει” αυτά; (τώρα, σήμερα, όχι ποιος φέρεται να τα πρωτοείπε κάποτε). Ποιος; Τα λέει το απευθυνόμενο στους εφήβους μαθητές Λυκείου βιβλίο μαθήματος θρησκευτικών που διανέμεται υπό την ευθύνη του ελληνικού υπουργείου παιδείας. Είναι σίγουρο ότι δεν μπορεί να τους επιβάλλει να τα πιστέψουνε, όμως εξίσου σίγουρο είναι ότι τους τα λέει για να τα πιστέψουνε. Ο διατακτικός τρόπος γραφής μιλά επ’ αυτού από μόνος του.

Αντιδραστικό/ Προοδευτικό – Ωρίμανση/ Καθυστέρηση.

Ο λεγόμενος πλουραλισμός δεν (μπορεί να) εμπεριέχει τα πάντα, θα ήταν πάρα πολύ καλό πράγμα να μπορούσε να τα εμπεριέχει αλλά τούτο είναι παντελώς αδύνατο. Το πεδίο του, τα όριά του – προσοχή: δεν μιλάμε για την έννοια, για τον ισχυρισμό πίστεως, αλλά για το περιεχόμενο της/του στην πράξη – καθορίζονται από πολύ αυστηρά/ διατακτικά σημεία αναφοράς/ εκκίνησης. Ο κυρίαρχα επιβαλλόμενος χαρακτήρας του “αντιδραστικού” ορίζει και τα όρια του “προοδευτικού”, ο βαθμός κοινωνικής καθυστέρησης εξαρτά άμεσα/ αυτονόητα και τους δυνητικούς βαθμούς ωρίμανσης.

Όταν το αντιδραστικό παραείναι αντιδραστικό, όταν η καθυστέρηση παραείναι καθυστέρηση, νιώστε καταρχάς και αρχίστε να σκέφτεστε συνακόλουθα, ότι τα σημεία αναφοράς του “πεδίου” παραπέμπουν σαφώς στο φαινόμενο της κακώς εννοούμενης παρατεταμένης εφηβείας. Πρόκειται για ισορροπία αστυνομική της διαδικασίας ωρίμανσης, επ’ αυτού δεν θα μπούμε σε λεπτομέρειες, όποιοι θέλουν και μπορούν ας αρχίσουν να το σκέπτονται, να το αξιοποιούν ως υπόθεση εργασίας. Υπάρχουν κάμποσα χαρακτηριστικά/ κριτήρια που αποδεικνύουν τον αστυνομικό χαρακτήρα αυτής της ισορροπίας, σύντομα θα τα ξεδιπλώσουμε – αναλυτικά και αναλυμένα – στο σύνολό τους.

“Κανένας δεν μπορεί να με καταλάβει…”

Προς το παρόν, ας κρατήσουμε στο νου ότι σημασία – για την ωρίμανση και πρόοδο - έχουν από κοινού και με τρόπο συγκεκριμένο συνδεδεμένα, το τι, από ποιους, πώς και γιατί διεκδικείται να καταλάβουν. Σε ποιους η έκκληση συγκράτησης αυτής της σημασίας απευθύνεται; Σε αυτούς που στο παρόν στάδιο έστω ανεπαίσθητα διαισθάνονται ότι η αληθινή τέχνη της δημιουργικής αμφισβήτησης δεν μπορεί να είναι ένας (ακόμα) εύκολος ισχυρισμός πίστεως, αλλά η πολύ δύσκολη διαδικασία κατάκτησης των αυστηρών και συγκεκριμένων τεχνικών της.

 

*Όσο πιο απλά γίνεται τα παραπάνω: Η εξ αρχής και εξ ορισμού συμπερίληψη φύσει αντιδραστικών ισχυρισμών πίστεως στα θεμελιακά υλικά της διαδικασίας ωρίμανσης καθιστά εξ αρχής και εξ ορισμού τον πλουραλισμό αυτοσκοπό. Οπότε αυτόματα, ο πλουραλισμός παύει να υπάρχει, ή αλλιώς, μπορεί να υπάρχει μόνο αναιρώντας ταυτόχρονα την ίδια, την φερόμενη ως προοδευτική, υπόστασή του. Ένας άλλος ορισμός της κακώς εννοούμενης παρατεταμένης εφηβείας αυτός, όμως ας μην μπούμε και σε αυτά (τα φροϋδικά), παραείναι δύσκολα.