ΕΥΡΗΚΑ (πασχίζοντας για συνεννόηση στην συμβατική αλφάβητο): Το Έψιλον της Ευαισθησίας...

“Τι είδους κανάλι είναι τούτο ρε παιδιά; Δεν παρακολουθούμε, δεν έχουμε ιδέα”.

“Έψιλον! Αποκλείεται να μην το έχετε ακούσει. Είναι αυτό με τον Ευαγγελάτο και  την Πάνια, ένα από τα μεγαλύτερα”.

“Αμάν”!

“Τι εννοείτε;”

“Τίποτα…”

Αφού ανταλλάξαμε συστάσεις – “Εσείς τι είστε”; “Πολιτιστικό κέντρο”. “Ωραία, πολύ ωραία, έχετε καλούς τραγουδιστές”; “Βέβαια, βαθιά λαρύγγια”. “Τι εννοείτε”; “Τίποτα μωρέ, τίποτα…” – αφού πρώτο συνεννοηθήκαμε και συναντηθήκαμε με τους νέους άνω γείτονές μας στο “τίποτα”, έφτασε η ώρα και για τα συγκεκριμένα. Όχι μόνο συγκεκριμένα αλλά και επείγοντα.

“Εδώ και τώρα αυτά πρέπει να φύγουν από εδώ”. “Και πού να πάνε”; “Αυτό είναι το θέμα μας; Εδώ να μην είναι και ας πάνε όπου θέλουν. Στείλτε τα ταξιδάκι αναψυχής”. “Τι εννοείτε;” “Άστο. Τίποτα…”

Τα φέραμε από εδώ, τα φέραμε από εκεί, πάλι στο ίδιο καταραμένο σημείο, πάλι στο “τίποτα” συναντηθήκαμε. Αλλαγή στρατηγικής, όλα λιανά, ίχνος προς ίχνος, βήμα προς βήμα η πορεία της συζήτησης, μπας και τα καταφέρουμε και συναντηθούμε. Μπας και συνεννοηθούμε. Αλφαβήτα!

“Στο σημείο που έχουν τοποθετηθεί όλα αυτά τα ξύλα και πλαίσια παρεμποδίζουν την πρόσβαση των φίλων του Εγκώμιου με κινητικά προβλήματα”. “Γιατί;”

Γερή ανάσα, η αλφαβήτα θέλει υπομονή: “Δεν βλέπετε τη ράμπα; Δεν βλέπετε ότι την φράζετε;”. “Τη ράμπα σας τη βλέπουμε, όμως δεν βλέπουμε κανέναν ανάπηρο”. Ακόμα πιο γερή ανάσα, η υπομονή πλέον αντλείται από το υστέρημα: “Τη στιγμή που θα τον δείτε θα είναι πλέον αργά” “Μας απειλείτε; Τι εννοείτε;” “Δεν σας λέω τίποτα άλλο από αυτό που σας λέω, δεν σας απειλώ, δεν εννοώ …τίποτα”

Η περίπτωση είναι από αυτές που η εξώθηση στα όρια της υπομονής δεν μπορεί να εκτονωθεί μέσω του εύκολου (υπέρ- οπτικού) καναλιού της απομάκρυνσης. Μέχρι τέλους! Επόμενο βήμα το θεωρητικά ασφαλές επίκλησης της νομιμότητας: “Λοιπόν, για να μη το πολυλογούμε, εδώ που τα αφήσατε τα ξύλα σας είναι παράνομο. Είτε το καταλαβαίνετε είτε όχι γιατί εκτός από παράνομο είναι και λάθος, μικρή σημασία έχει. Σημασία έχει ότι είστε από το νόμο υποχρεωμένοι να τα μετακινήστε κάπου αλλού αμέσως”. Μικρή παύση για την αναγκαία περισυλλογή, ιδού το φοβερό και τρομερό τελικό προϊόν της με χαμόγελο αυταρέσκειας περιτυλιγμένο: “Τι είναι παράνομο ή όχι είναι σχετικό!”.

Ωσάν να εξαντλήθηκε για μια στιγμή το υστέρημα, η ανταπάντηση περισσότερο πια ξέφυγε και λιγότερο ήταν συνειδητή: “Και για ένα στουρνάρι που δεν έχει πάει στο δημοτικό ο αριθμός των γραμμάτων της αλφαβήτου μπορεί να νομίζεται ότι είναι σχετικός” “Με αυτόν – κοιτάζοντας προς τους άλλους η διαπίστωση - δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε. Δεν μπορώ να σας καταλάβω – γυρνώντας ξανά προς τα εμάς – τι εννοείτε;” “Τίποτα δεν εννοώ φίλε. Άστο. Τίποτα…”  

Αποκορύφωμα (φεύγοντας, για να ξαναπάνε στα άνω και να συνεχίσουν την φοβερή και τρομερή σε ότι αφορά τη σημασία της δουλειά τους που είχε καθυστερήσει για το τίποτα): “Πρέπει να είμαστε φίλοι. Αφού ασχολείστε με όλα αυτά, αυτά μωρέ με τις ειδικές ανάγκες, θα συνεργαστούμε. Ο Νίκος και η Ανίτα ασχολούνται με αυτά, πιο πολύ η Ανίτα”. Μέσα από τα δόντια η απάντηση διότι ο νους έτρεχε πλέον αλλού, στους τρόπους απομάκρυνσης της σαβούρας (κατ’ εμάς) ή του υλικού δημιουργίας των studios (για τους άνω): “Οπωσδήποτε. Δεν θα παραλείψουμε”. “Δεν σας άκουσα. Τι είπατε;” “Τίποτα μωρέ. Πηγαίνετε στη δουλειά σας. Τίποτα…”

*Μια ώρα και κάτι μετά, εκεί που μετράγαμε το βάρος της σαβούρας καταρχάς για να ελέγξουμε αν μόνοι μπορούμε να την ξαποστείλουμε, εκεί που πια βρισκόμαστε πολύ κοντά στη συνειδητοποίηση ότι το βάρος της είναι ασήκωτο και σκεφτόμαστε πολύ πιο δραστικές λύσεις (δική μας υπόθεση, δεν προχώρησε σε πράξη άρα και δεν έχει σημασία), τα άνω… κάτω: Τρία θαυμάσια παιδιά, δυο από την Ελλάδα και ένα από την Κύπρο, από την εξάδα που συνόδευε τον επιστάτη του μεγάλου άνω αφεντικού (κάποιος Βρυώνης, όχι όμως ο Ομέρ, αν επρόκειτο για κάποιον σαν και αυτόν ίσως και να τα καταφέρναμε καλύτερα), κατήλθαν και ανέλαβαν αυτόβουλα το ξήλωμα και το κουβάλημα προς τα άνω. Με ένα βλέμμα ίσιο που έλεγε τα πάντα – “συγνώμη γι’ αυτούς, εμείς απλώς δουλεύουμε εδώ, δίκιο έχετε, εμείς το καταλαβαίνουμε” - με ένα βλέμμα γεμάτο αλήθεια και εντιμότητα.

Υστερόγραφο: Τα τρία αυτά παιδιά – παρεμπιπτόντως: ποιος έκτισε τη Θήβα την εφτάπυλη; - είναι απολύτως βέβαιον ότι δεν θα συντροφέψουν στη μικρή οθόνη τις τηλεοπτικές ματιές ευαισθησίας του κάθε Ευαγγελάτου και της όποιας Ανίτας, ούτε, βέβαια, θα εμφανιστούν ποτέ σε τηλεοπτικούς μαραθώνιους επίδειξης ευαισθησίας, το βλέμμα  τους το ίσιο και έντιμο δεν είναι συμβατό με το τηλεοπτικό. Εμείς; Εμείς από πλευράς μας, είναι εξίσου βέβαιο ότι θα συνεχίσουμε να επιχειρούμε τα πάντα “από τα κάτω” ώστε μέσα από την καθολική κυριαρχία του τίποτα να “ανοίξει” ένα μικρό έστω κανάλι που θα δημιουργήσει διέξοδο στο κάτι. Τα πάντα για το κάτι!