No lines in the Horizon (χορογραφώντας το όραμα του Κυπριακού μέλλοντος): Σύνθεση ιδανική συγκίνησης και περισυλλογής...

Η ανάθεση στη χορογράφο Έλενα Χριστοδουλίδου (Αμφίδρομο Χοροθέατρο) του δεύτερου και καταληκτικού μέρους του κεντρικού πολιτιστικού γεγονότος για τον εορτασμό των 50χρονων της Κυπριακής Δημοκρατίας (1^η Οκτωβρίου 2010) ήταν της τελευταίας στιγμής. Η μόνη λογική  εξήγηση για το “εσπευσμένο” της ανάθεσης είναι ότι η πολύ ιδιαίτερη εστίαση στους μηχανισμούς της χειραγώγησης του προηγηθέντος μόλις λίγους μήνες πριν (Μάρτιος, Κυπριακή πλατφόρμα σύγχρονου χορού) έργου – ντουέτου με τον τίτλο Bla bla bla black out, ενεργοποίησε – αφύπνισε το ενδιαφέρον των διοργανωτών του κεντρικού πολιτιστικού γεγονότος για μια πολιτιστική πράξη κορύφωσής του “επί της ουσίας” απαλλαγμένη πλήρως από τον συνήθη σε πολιτιστικά γεγονότα επετειακού τύπου πανηγυρικό χαρακτήρα.

Σχετικά με το έργο: Η φωτεινή διαχωριστική γραμμή επί σκηνής του προηγηθέντος Bla bla bla black out, αντικαταστάθηκε στο επετειακό με τον τίτλο No Lines in the Horizon (που απέδωσαν εξαιρετικά 12 επίλεκτοι χορευτές από κάμποσες γωνιές του κόσμου προερχόμενοι) από μια εντυπωσιακή σίδηρο-κατασκευή την οποία όλοι μαζί οι χορευτές αποσυνέθεσαν και απομάκρυναν τη στιγμή κορύφωσης του έργου. Στο ακέραιο υπηρετήθηκε η παραστατική σύλληψη των δυο αντιτιθέμενων πλευρών που εξουθενωμένες από την προσπάθεια να υποστηρίξουν όσα τις χωρίζουν κατέληξαν εντέλει νομοτελειακά να αποδίδουν αυτά που τις ενώνουν.

Αυτό που νοηματικά ορίζει τη μοναδικότητα του αφιερωμένου στα 50χρονα της Κυπριακής Δημοκρατίας έργου – και το καθιστά διακριτό σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο προηγηθέν της ιδίας και πολύ ιδιαίτερης θεματικής περιλαμβανομένου του προ μερικών μηνών ντουέτου που πρέπει αυτοδίκαια να θεωρείται “συγγενής πρώτου βαθμού” -  είναι ότι δεν αρκέστηκε στην απόδοση/ φωτισμό των αυτοματισμών της χειραγώγησης, αλλά προσέθεσε σε αυτούς και το “αυτόματο” ή αναπόφευκτο της ήττας τους. Επί του τελευταίου, η αποσύνθεση και απομάκρυνση της κατασκευής “μιλάει από μόνη της”. Το μόνο που εμείς μπορούμε να προσθέσουμε πέρα από αυτό καθαυτό που ειπώθηκε είναι ότι και ο τρόπος που ειπώθηκε – ένα καθοδηγημένο από τη διαπεραστική ως το κόκαλο μουσική του Δημήτρη Ζαβρού άγριο τελετουργικό – επέβαλλε στους (πολλές χιλιάδες) πάντες σαγηνευτική αφωνία.

Όχι, δεν θα κλείσουμε κατά τα αναμενόμενα αναλύοντας το ατελείωτο χειροκρότημα – ξέσπασμα που λυτρωτικά ακολούθησε (πάντα έτσι συμβαίνει) τη σαγηνευτική αφωνία. Ναι, θα μείνουμε σε αυτήν, γιατί αυτή και μόνο αυτή – σύνθεση ιδανική συγκίνησης και περισυλλογής – αποδίδει το μέτρο απόλαυσης του No lines in the Horizon. Ναι! Θα μείνουμε σε αυτήν! Γιατί αυτή και μόνο αυτή – σύνθεση ιδανική συγκίνησης και περισυλλογής – αποδίδει το πρωταρχικό μέτρο της αναγκαίας για κάθε βήμα υπέρβασης προς το μέλλον συνθήκης αυτογνωσίας.

*No lines in the Horizon: Έξι χρόνια μετά την επίσημη/ επετειακή του πρεμιέρα, όλο και πιο κοντά μοιάζει να φτάνει η ώρα του. Νομοτελειακά! Ποιος το λέει αυτό; Η ίδια η “δημιουργική φύση” του από την ίδια ακριβώς στιγμή που γεννήθηκε, αυτή διάολε είναι που το είπε, αυτή είναι που και σήμερα και αύριο και διαρκώς – μέχρι και την αναπόφευκτη συνάντηση με τη νομοτέλεια που και την ίδια γέννησε - το λέει και θα το λέει…