Η
οιδιπόδεια σύγκρουση δε λύνεται, απλά αναβάλλεται…
Έτσι
απλά, η ταινία Far Away, So Close
δεν
είναι παρά μια συνέχεια της ταινίας Τα
Φτερά του Έρωτα. Η πιο δηκτική, ίσως, απόπειρα του WIM WENDERS για μια κινηματογραφική πραγματεία γύρω από
τον χρόνο και την ύπαρξη, τη μοίρα και την τραγωδία. Και, δίχως άλλο, η πιο “θρησκευτική”
απ’ όλες τις ταινίες του, που ξεκινά με ένα απόσπασμα από τον ευαγγελιστή
Ματθαίο για τον “φανό του σώματος” και τελειώνει με έναν ύμνο δυο αγγέλων προς
τη θεϊκή ανάγκη.
Φως
σε μια από τις κορυφώσεις, ή αλλιώς, σε μια ακόμα από τις αναπόφευκτες της
σύγκρουσης αναβολές. Με την εξαιρετική
βοήθεια των Robert
Philip
Kolker
και
Peter
Beicken
–
Οι ταινίες του WIM WENDERS
(1993), στην ελληνική από τον πολύ μελετημένο Παρατηρητή (1997) – που μας θυμίζουν με θαυμαστή προσήλωση στη λεπτομέρεια τι μπορεί να σημαίνει “far away, so close”:
Ο
φωτισμός έχει μετατρέψει το δωμάτιο σε έναν υπερβατικό χώρο
που δονείται από τον μελαγχολικό παλμό της μουσικής. Μετά την αρχική του
έκπληξη, ο (κεντρικός ήρωας) Βίντερ γοητευμένος παρακολουθεί μια νεαρή γυναίκα
να “ανεβαίνει” στο μικρόφωνο και να τραγουδά μια πανέμορφη υπνωτική μπαλάντα
για την αγαπημένη της κιθάρα:
Όταν
παίζει
η κιθάρα στα χέρια ενός καλού μουσικού/ η κιθάρα τον καθένα διδάσκει πώς να
τραγουδά.
Θέλω
το
φέρετρό μου να έχει σχήμα μοναδικό/ το σχήμα μιας καρδιάς, το σχήμα μιας
κιθάρας.
Κιθάρα αγαπημένη
μου ποτέ δεν κλαίω μαζί σου/ γιατί η ζωή είναι πιο γλυκιά σαν κλαις εσύ για
μένα…
*Παρασυρμένος
από την ουράνια μουσική, ο Βίντερ ανατρέχει στην ποίηση του Φερνάντο Πεσόα του
οποίου αν μη τι άλλο το όνομα – που σημαίνει Κανένας – τον γοητεύει. Από εκεί,
πέρασμα νομοτελειακό στον ποιητικό στίχο: “Η
Σκέψη έχει γεννηθεί τυφλή, αλλά μόνο η Σκέψη γνωρίζει τι βλέπει”. Μοιάζει να έχει φτάσει σε μια αλήθεια (λύση), μόνο που η δική του σκέψη δεν βλέπει αλλά μονάχα ακούει. Το ταξίδι – Far Away, So Close – έχει (μονάχα και πάντα) συνέχεια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου