Αποκαλυπτικό - Υποθετικό ρεπορτάζ (νέο, καινοτόμο είδος) από την γενναία κατάληψη του πρώην ΚΕΠΕΠ Λεχαινών, αυτά που πουθενά αλλού δεν πρόκειται να "πληροφορηθείτε". Γιατί; Διότι είναι ήδη εντός σας.

“Αμάν! Αυτό μας έλειπε τώρα. Μας πήρανε χαμπάρι”. Ή, στην περίπτωση που δεν είναι η πρώτη φορά, “ωχ, πάλι τα ίδια, κοίτα γρήγορα να ξεμπερδεύουμε”.

“Ποιοι είστε εσείς ρε;”. “Ποιους εκπροσωπείτε; Κανέναν;”. “Αποστείλατε αρμοδίως επιστολή για να σας δεχτούμε; Με το αίτημα σας;”. “Όχι; Να σηκωθείτε τώρα αμέσως να φύγετε γιατί θα κληθεί εισαγγελέας”.

“Μπλέξαμε. Είναι, λένε, ακτιβιστές, δεν φεύγουν, δεν θα πάνε πουθενά, λένε, μέχρι να δοθεί  λύση”. "Λύση; Τι λύση; Για ποιό πράγμα;" “Τι για ποιο πράγμα, χαζός είσαι και με ρωτάς, δεν καταλαβαίνεις; Για ποιό άλλο; Για τις άθλιες συνθήκες, λένε, που επικρατούν στο Κέντρο, για τις καθηλώσεις των παιδιών και όλα αυτά”. “Λένε και κάτι άλλα, περίεργα, για την κυρίαρχη συνθήκη του κοινωνικού στιγματισμού και το καθεστώς σιωπής που την γεννά και την τροφοδοτεί, κάτι τέτοια λένε”. “Για το καθεστώς σιωπής λένε; Σιώπα. Άκου ρε να δεις τι άλλο θα δούμε και θα ακούσουμε.”

“Πόσοι είναι ρε;” “Κάμποσοι, ίσως και καμιά δεκαπενταριά”. “Είναι και γυναίκες; Καμιά της προκοπής;”. “Ρε συ σοβαρέψου, είναι σοβαρά τα πράγματα, θα έρθουν και τα κανάλια ρε”. “Ποιοι;” “Ξέρω εγώ, θα δούμε. Κάνα δυο”. “Ποιοι κάνα δυο;” “Κάνα δυο γυναίκες ρε είναι μαζί τους, εσύ δεν ρώτησες;” “Α ρε μεγάλε, δεν παίζεσαι ρε”.

Όλα τυπικά, όλα αναμενόμενα. Στην αρχή, ο εκλεκτός της εκλεκτής υπουργού ήταν σκληρός, κάθετος, δεν ήθελε να δει και να ακούσει κανέναν μη εκλεκτό – εκλεγμένο, αρμοδίως εκπρόσωπο με ρόλο θεσμικό. Το άκουσμα της επικείμενης δημοσιότητας τον μαλάκωσε, αυτό δα έλειπε, πάνω από όλα τα παιδιά και τα δικαιώματά τους, και εμείς γι’ αυτά μια ζωή παλεύουμε, όχι, αυτή η “δόξα” ανήκει και σε εμάς, με το συμπάθιο – τι αριστερά είμαστε; - δεν σας την παραχωρούμε. “Δίνουμε μεγάλο αγώνα για να γίνουν ανθρώπινες οι συνθήκες, όμως δεν είναι δική μας ευθύνη, τα παραλάβαμε έτσι όπως και εσείς γνωρίζετε από τους προηγούμενους. Εδώ και δεκαετίες είναι έτσι”. “Δεν είμαστε αντίπαλοι, σύμμαχοι είμαστε, σας θέλουμε στο πλευρό μας για να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση”.

“Και οι καθηλώσεις; Η βρωμιά;” - Ο λόγος πλέον στους εργαζόμενους για τον δικό τους αγωνιστικό χαιρετισμό: “Δεν φταίμε εμείς. Ακολουθούμε τις οδηγίες του επιστημονικά υπεύθυνου, του ψυχίατρου. Πολλά από τα παιδιά αυτά είναι δύσκολες περιπτώσεις, αν δεν καθηλωθούν μπορεί να κάνουν κακό στον εαυτό τους”. “Δίκαιο έχετε. Και εμείς αγωνιζόμαστε για να είναι πιο ανθρώπινη η ζωή τους. Όμως δεν υπάρχει προσωπικό. Μόνοι μας είμαστε, πολύ λίγοι για να τα βγάλουμε πέρα με 65 πλάσματα” “Όχι, όχι. Δεν προσλάβανε προσωπικό την προηγούμενη φορά, όταν ξανά δημιουργήθηκε θέμα. Φέρνουνε μόνο κάποιους με συμβάσεις εξάμηνες, αλλά είναι δύσκολες οι περιπτώσεις, χρειάζεται εμπειρία. Μέχρι να μάθουν φεύγουνε”…

“Συγχαρητήρια, θερμά συγχαρητήρια. Από την υπουργό. Είναι μαζί σας” – Στην τηλεφωνική γραμμή ο εκλεκτός “ιδιαίτερος” της εκλεκτής. “Αυτό που κάνετε – με εξουσιοδότησε να σας μεταφέρω το μήνυμα της – είναι σπουδαίο. Αφυπνίζετε την κοινωνία”. “Αυτή τι θα κάνει; Για ποιο θέμα; Για αυτό;”. “Δεσμεύεται. Επιθυμεί να συναντηθεί μαζί σας – ελάτε στην Αθήνα, σας περιμένει – για να συζητηθεί σε βάθος το θέμα”. “Είναι πρώτιστη προτεραιότητα, είναι δέσμευσή της, σε δυο χρόνια, όχι μόνο στα Λεχαινά αλλά και σε κάθε άλλο αντίστοιχο ίδρυμα της χώρας να αλλάξει η κατάσταση. Διότι προσβάλλει καταρχάς τον πολιτισμό μας”. 

Σιγά τα αποκαλυπτήρια! Όλα τα παραπάνω “υποθετικά” που βγάλαμε από το νου μας σα να είμαστε αυτόπτες και αυτήκοοι – στην πράξη κατάληψης του πρώην ΚΕΠΕΠ Λεχαινών από την ομάδα ακτιβιστών “Κίνηση Χειραφέτησης ανθρώπων με αναπηρία” – τα γνωρίζουν μέσα τους σχεδόν οι πάντες, είναι το διαρκές ιδιόκτητο – εσώτερο “μυστικό” τους, το αληθινό κοινωνικό - πολιτιστικό “κτήμα” τους. Το σταθερό νήμα που συνδέει το κοινωνικό και πολιτιστικό “είναι” τους με την ύπαρξη σε τούτο τον κόσμο και “θυμάτων της άδικης μοίρας” - παιδιών με φερόμενες ως  “δύσκολες” σε σχέση με τα κοινά του νου μέτρα υπαρξιακές προδιαγραφές. Από τα Λεχαινά μέχρι τον Έβρο και από τα Ιόνια νησιά μέχρι την Κω και τη Μυτιλήνη.

Βήματα συγκεκριμένα, έστω και μικρά, πολύ μικρά, στοιχειώδη. Από αυτά που, ενάντια στο υπαρκτό πολιτικό και κοινωνικό υπόστρωμα της παντελούς αδιαφορίας συνδυασμένης με φωτεινές (ακόμα και αγωνιστικές) προθέσεις μόνο όταν στιγμιαία “πέφτει” φως δημοσιότητας, μπορούν έστω με περιορισμένη συνείδηση του “γιατί”, έστω μηχανιστικά να πραγματοποιηθούν. Για παράδειγμα (ενδεικτικά), πόσο μα την αλήθεια δύσκολο μπορεί να είναι – αναρωτιόμαστε – τα όποια οχήματα του όποιου αντίστοιχου των Λεχαινών “κλειστού κέντρου”, αντί να χρησιμοποιούνται από τον όποιο εκλεκτό πρόεδρο ή διοικητή της όποιας εκλεκτής υπουργού για τις τοπικές βόλτες/ δημόσιες σχέσεις του, να αρχίσουν να χρησιμοποιούνται για τις τοπικές ενταξιακές διαδρομές (π.χ. στο σχολείο) των φιλοξενούμενων παιδιών, δηλαδή για τον σκοπό για τον οποίο εξ’ αρχής υπάρχουν;

Μικρά, στοιχειώδη, ασήμαντα κάποια τέτοιου είδους βήματα;  Πιστέψτε μας, σε συνθήκες (πολιτικής και κοινωνικής καθυστέρησης) όπου το ψέμα κυριαρχεί και η επαναλαμβανόμενη έκφραση καλών προθέσεων έχει στη διάρκεια των χρόνων αποδεχτεί αρκετή για την εκτόνωση των συναφών θεμάτων (φαινόμενο παγωμένου χρόνου), τα πρώτα βήματα προς τα μπρος όσο μικρά και ασήμαντα και αν είναι σε σύγκριση με το δίκαιο και πρέπον, μπορούν να αποδειχτούν ως και κρίσιμα.

Και με τα μεγάλα και σπουδαία ζητούμενα, όπως αυτά που αναφέρονται στο κείμενο της Κίνησης των ακτιβιστών που κατέλαβε το πρώην ΚΕΠΕΠ Λεχαινών (περί στιγματισμού, συνένοχης σιωπής και τα συναφή), με αυτά τι γίνεται; Περιττά είναι όλα αυτά τα “μεγάλα”, τα μαξιμαλιστικά ως είθισται να αποκαλούνται, πρακτικά άκυρα ενώπιον της ανάγκης από κάπου – δηλαδή από τα “μικρά” – να ξεκινήσει στην πράξη μια κάποια πρόοδος; Όχι βέβαια, ακριβώς το αντίθετο ισχύει. Στον πήχη του δικαίου, στον πήχη της προόδου, απαγορεύονται κατηγορηματικά οι εκπτώσεις. Ο πήχης αυτός οφείλει να είναι “πάντα εκεί”, σταθερός στη θέση του, ορίζοντας το περιεχόμενο και τροφοδοτώντας τη δυναμική της προόδου, ανεξάρτητα από τον όποιο βαθμό καθυστέρησης των όποιων υφιστάμενων (ανά χώρο και χρόνο, τόπο και στιγμή) πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών. Γι’ αυτό, άλλωστε, και αυτοί που με την διαρκή πράξη τους τον υπενθυμίζουν, αυτοδίκαια αναγνωρίζονται και δηλώνονται ως κοινωνικές πρωτοπορίες.