Ένας βλάκας και μισός: Όταν η μέγιστη ηλιθιότητα συνοδεύεται - αδύνατον, αδιανόητο - από την ακόμα μεγαλύτερή της!

Αφού, απευθυνόμενος προς τους αθλητές με αναπηρία που μετείχαν στα Paralympic Games με βλέμμα αθώο και παιχνιδιάρικο/ μείγμα τυπικό ψεύτικης συγκίνησης και παιδιάστικου ενθουσιασμού ολοκλήρωσε με τις τυπικές ηλιθιότητες που όλοι του (πολιτικού) σιναφιού του πάνω κάτω λένε – “μας κάνετε να αισθανόμαστε κι εμείς κι όλοι οι πολίτες, που ο καθένας περνάει τον δικό του Γολγοθά, ότι η δύναμη της ψυχής μπορεί να αποδώσει αποτελέσματα” – πήρε μια γερή ανάσα και εκτόξευσε την μέγιστη:  Δεσμεύομαι απέναντί σας ότι κατόπιν πρόβλεψης ενταγμένης σε νομοσχέδιο που θα κατατεθεί τις επόμενες μέρες στη Βουλή το 15% των προσλήψεων του ΑΣΕΠ θα καλύπτεται από άτομα με αναπηρία.

Η εκτόξευση της μέγιστης ηλιθιότητας, η πράξη κορύφωσης αν έτσι το προτιμάτε πιο καλά μιας διαδρομής μέσα στην ατελείωτη βλακεία που φτάνει στον προορισμό της, πάντα συνοδεύεται από την ανάπαυση και χαλάρωμα του εκτοξευτή – ταξιδιώτη. Εκεί ακριβώς, όπως τούτη η παράλογη ζωή έχει αποδείξει, παραμονεύει υπαρκτή η πιθανότητα για το παντελώς αδύνατον, για την εκτόξευση “στο χαλαρό” μιας ακόμα ηλιθιότητας μεγαλύτερης από την μέγιστη!

Ιδού: “Η Πολιτεία προχωρεί σε αυτή την κίνηση ως μια έμπρακτη στήριξη του αγώνα που δίνετε καθημερινά, αλλά και ως μια διαρκή υπόμνηση προς την κοινωνία, πως δεν είστε πολίτες δεύτερης κατηγορίας, πως η ποιότητα και το ήθος μιας χώρας αποτυπώνεται πρωτίστως στον τρόπο που αντιμετωπίζει τους πιο αδύναμους, για να τους κάνει κι αυτούς πιο δυνατούς”.

Μπράβο mister Chance, ρε τι είπε τώρα ετούτος;

*Είναι λογικά αδύνατο να σχολιάσουμε την συνοδευόμενη από μια μεγαλύτερή της μέγιστη ηλιθιότητα (σκέτη, κάτι θα γινόταν), θα πρέπει να υπερβούμε πλήρως το πεδίο της λογικής και να καταδυθούμε απροστάτευτοι στο πηγάδι δίχως πάτο του παραλογισμού! Όχι δα, αυτό μας έλειπε στην ηλικία μας, αρκούμαστε αντί αυτού να μοιραστούμε μαζί σας τη μόνη λογική επί του πιο πάνω “σχήματος” διαπίστωση ότι:

Όποιος ή όποια εξακολουθεί να συμπεριφέρεται ως εύπιστος έναντι του αδιανόητου βαθμού ηλιθιότητας που απαιτεί από τη σκέψη (το αδύνατον) να αποδεχτεί στην μέγιστη ως εύλογη τη μεγαλύτερή της για να μπορέσει “να σκεφτεί”, είναι είτε τελείως απατεώνας είτε – αυτό που στην λαϊκή καθομιλουμένη έχει αναγνωριστεί ως – “ένας βλάκας και μισός”.