Αναζητώντας τη "συνθήκη της αυτογνωσίας" μέσα από τα πιο ενδεικτικά (καλλιτεχνικά) ίχνη της: Από τη σύνθεση στην ιδεοληψία και από την ιδεοληψία ξανά στη σύνθεση ...

Αυτό που είχε κάνει το κολάζ στη ζωγραφική, δηλαδή να διαλύσει την τυπική, διαδικαστική και υλική ενότητά της – διανύουμε ως εξωτερικοί παρατηρητές της την πρώτη δεκαετία του 21^ου αιώνα – το επέφερε το assemblage στο χυτό, κομμένο και σκαλισμένο σώμα της γλυπτικής.

Πάμε πιο πίσω. Ο ορισμός του “σημείου” μας σημαίνει κάτι αν οριστεί και το πώς φτάσαμε σε αυτό. Με την αρωγή του εξαίρετου (για τους φίλο-αναγνώστες) έργου “Η τέχνη από το 1900” προσεγγίζουμε τα πιο ενδεικτικά ίχνη:

Για μεγάλο χρονικό διάστημα στον 20^ο αιώνα, οι έννοιες της τυχαίας συσσώρευσης και των αβέβαιων συγκεντρώσεων “φαίνονταν” θεμελιωδώς ασύλληπτες στην γλυπτική. Ως την στιγμή που η υπόθεση εργασίας (οι πρώτοι που την δοκίμασαν ήταν οι Αρμάν, Ράουσενμπεργκ και Raysse) ότι “η επέκταση των αντικειμένων και των ποιοτήτων στην κοινωνική παραγωγή έπρεπε να αντιστοιχηθεί στο μεγάλο μέγεθος και στην ποιότητα των τυχαία συγκεντρωμένων αναπαραστάσεων των πεδίων μαχών των αντικειμένων” έγινε διακριτή. Κατόπιν αυτού – κάθε υπόθεση εργασίας εκκινεί από το “πρέπει” της διατύπωσής της το οποίο και νομοτελειακά διαχέει επί του περιεχομένου της – η οικειότητα, για παράδειγμα, ενός προσεκτικά συντεθειμένου κουτιού του Κορνέλ έπρεπε πλέον να ανταλλαγεί/ αντικατασταθεί με τις ατελείωτα επαναλαμβανόμενες συλλογές και συσσωρεύσεις του Αρμάν.

Τι παράγεται στα “σημεία” ανταλλαγής/ αντικατάστασης; Αυτό που καταρχάς παρήχθη δεν ήταν - διότι δεν θα μπορούσε να είναι - άλλο από μια έκδηλη σύγκρουση μεταξύ των δομών της συλλογής και σύνθεσης (προηγούμενος τρόπος παραγωγής) και των δομών της ιδεοληψίας και της επανάληψης, ορίζοντας καταρχάς τις δεύτερες ως τις εναλλακτικές αρχές που διεκδικούν να ορίσουν τη γλυπτική.

Κατόπιν; Τι έγινε “κατόπιν” ώστε να φτάσουμε και ως το “σημείο” μας, αυτό που ορίσαμε ως το “σημείο” μας στην εισαγωγή μας; Από τη στιγμή που κατέστη προφανές (ανεπίστρεπτο) ότι ο αέναος πολλαπλασιασμός του ιδίου και ένας κατακλυσμός ύλης και απορριμμάτων χωρίς αξία θα γίνονταν τα νέα καθεστώτα της εμπειρίας του αντικειμένου, η γλυπτική των ανθρώπων δεν μπορούσε (υπαρξιακά) πλέον να αρνηθεί τον εαυτό της, δεν μπορούσε να αρνηθεί να αποδώσει στις νέες αυτές παραμέτρους κεντρικό ρόλο μεταξύ των τυπικών και διαδικαστικών αρχών της.

Το “διά ταύτα”: Η τέχνη δεν αμφισβητεί δημιουργικά "για να την ανατρέψει", η τέχνη αμφισβητεί δημιουργικά “εκφράζοντας και για να εκφράσει” την εποχή της. Η γνώση σε βάθος του υπαρξιακά δοσμένου ρόλου, είναι αναγκαία συνθήκη για όσους/όσες θέλουν "καλλιτεχνική αδεία" να δηλώνουν τον εαυτό τους ως δυνάμει “επαναστατικό”, να δικαιούνται μερίδιο από την μικρή πιθανότητα όχι μόνο να το δηλώνουν (αυτό είναι σε όλους δοσμένο) αλλά και να είναι. Συνθήκη αυτογνωσίας!