"Δεκαοχτώ Αφηγήσεις": Η αυθεντική αναμέτρηση πέντε εξαιρετικών ερμηνειών με το εξ' αρχής ερμηνευτικά αδύνατον!

Δε νοείται υπερθετικός βαθμός σε κάποιες έννοιες. Δε νοείται από το αυθεντικό… αυθεντικότερο.

Όποτε κάτι τέτοιο επιχειρείται, υποδηλώνει απεγνωσμένη αναζήτηση ταυτότητας. Είναι 100% βέβαιο. Όσο βέβαιο είναι ότι η άγρια καταπίεση των γυναικών σε άκρως συντηρητικά περιβάλλοντα δεν μπορεί ως αποτέλεσμα να έχει την από μέρους τους καθοδηγητική προς τις απογόνους τους “δωρική, αρχέγονη γνώση του σωστού και του δικαίου”. Αν το “αυθεντικό” θα μπορούσε με μια ποιητική υπέρβαση στη χρήση των εννοιών να αξιολογηθεί και ως καθοδηγητικό (που μόνο αυτό δεν είναι), η μεγαλύτερη υπέρβαση που εκκινεί από την υπαρξιακή ανάγκη να οριστεί το αυθεντικό ως τέτοιο επειδή είναι καθοδηγητικό (η μη νοούμενη έννοια του ακόμα πιο αυθεντικού, αυθεντικότερου) δεν είναι παρά ο ορισμός του παραλόγου.

Υπηρετώντας μια τέτοια (απεγνωσμένη) συγγραφική αναζήτηση θεατρικά, έχοντας δηλαδή σαν στόχο την υποβολή/ καθοδήγηση του κοινού τους σε ένα μη νοούμενο υπερθετικό βαθμό που το κείμενο εξ’ αρχής επιβάλλει, οι ηθοποιοί αναμετριούνται με το αδύνατον. Πόσο μάλλον όταν καν δεν υπηρετούνται οι ίδιοι από την εύλογη μαγεία – σκηνικό, φώτα, μουσική, πλοκή, πολλαπλές παραστατικές αφαιρέσεις – που υπηρετεί τη θεατρική τέχνη, αλλά προ-καλούνται (τους επιβάλλεται) εξ’ αρχής να “παραστήσουν” αυθεντικά/θεατρικά αβοήθητοι τον μη  νοούμενο υπερθετικό βαθμό (του αυθεντικού σε … αυθεντικότερο) ωσάν και “αυθεντικά” να τον εννοούν!  

Με αυτόν τον πήχη (του αδύνατου) κρινόμενες και οι πέντε βασικές ερμηνεύτριες στις Δεκαοχτώ Αφηγήσεις επιμέλειας Νίκης Μαραγκού – οι κυρίες: Λένια Σορόκου, Πόπη Αβραάμ, Έλενα Δημητρίου, Άννα Γιαγκιώζη, Μυρσίνη Χριστοδούλου – ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετικές, ήταν αξιοθαύμαστες. Όχι γιατί μπόρεσαν και υπερέβησαν το αδύνατον πράγμα αδύνατον, αλλά διότι αναμετρήθηκαν με αυτό με τον ένα και μοναδικό τρόπο που η αναμέτρηση με το αδύνατον μπορεί παραστατικά να αποδοθεί: Αυθεντικά!

*Η υποχρεωτική αναμέτρηση με το ερμηνευτικά "αδύνατον" μπορεί παραστατικά να αποδίδεται με ένα και μοναδικό τρόπο (αυτός είναι και ο ορισμός του “αυθεντικού”, ένα και μοναδικό), όμως το “αυθεντικό” από την πλευρά του – ακριβώς επειδή είναι το “αυθεντικό” – δεν μπορεί με κανένα τρόπο να αποδοθεί και/ή παραστηθεί (ως …αυθεντικότερο).

Εν κατακλείδι:

Αν η αγωνιώδης ανάγκη για επιβεβαίωση ταυτότητας δικαιούται να αναγνωριστεί ως το αυθεντικό άλλοθι για τόσο κραυγαλέα θεμελιακές λογικές υπερβάσεις…

Η αντίληψη ότι:

Πρώτον, οι “παραστάσεις ταυτότητας” που αρχίζουν τελευταία να ευδοκιμούν στην Κύπρο εξ’ ορισμού επιβεβαιώνουν - αντί να καλύπτουν - την απουσία αυθεντικής.

Δεύτερον και κυριότερο,  δεν υπάρχουν αυθεντικές ταυτότητες, οι μόνες στον κόσμο ετούτο υπαρκτές ταυτότητες είναι αυτές που η αγωνιώδης ανάγκη της ύπαρξής τους σε υπερθετικό (του αυθεντικού) βαθμό κατασκευάζει.

Μπορεί και πρέπει (καλείται) το ταχύτερο δυνατό να νοηθεί/ εμπεδωθεί ως αν μη τι άλλο “αυθεντικότερο του αυθεντικού” – σχήμα λόγου, και ως τέτοιο (μόνο) επιτρεπτό – άλλοθι, ώστε να αρχίσουμε επιτέλους να τελειώνουμε τόσο με το “αυθεντικό” όσο και με τα "αυθεντικότερα" που αυτό κατασκευάζει.