Χαμογελάστε παρακαλώ! Αισθηματίες "της στιγμής" φιλάνθρωποι - αναίσθητοι "μια ζωή" αντάρτες...

Έχετε προσέξει πώς αστράφτουν τα ματάκια τους όταν φωτογραφίζονται να θωρούν παιδιά ή και ενήλικες με αναπηρία; Αστράφτουν περισσότερο από τα flash, και στα σίγουρα ακόμα πιο πολύ, πολύ περισσότερο και από το πιο αστραφτερό φόρεμα. Το οποίο, στις πιο επίσημες από τις πάμπολλες στη γεμάτη νόημα ζωή τους τέτοιου είδους (συναισθηματικές) φωτογραφικές στιγμές φορούνε (στις casual επιλέγουν πρώτη γραμμή της μόδας casual), για να τονίζεται η αντίθεση. Ποια αντίθεση; Προσπεράστε το αυτό, γράψτε λάθος! Για να τονίζεται η υπεροχή είναι το “σωστό” – αυτό που θέλαμε εξ’ αρχής να γράψουμε αλλά λόγω των δαιμόνων που το νου μας παρενοχλούν στιγμιαία μας ξέφυγε - της λάμψης του φυσικού φακού (του ματιού καλέ) έναντι του τεχνητού – φωτογραφικού.

Ω τι απέραντο, τι ανίκητο συναίσθημα αυτό των φιλάνθρωπων αισθηματιών, αυτό που στιγμιαία αποτυπώνει την υπεροχή της λάμψης του φυσικού έναντι του τεχνητού φακού. Ο δεύτερος, άλλωστε, είναι ταμένος εκ γεννησιμιού του στην υπηρεσία του πρώτου, ρόλος του υπαρξιακός σε αυτό το χρέος να ανταποκρίνεται. Άνθρωποι είναι διάολε αυτοί που τον χρησιμοποιούν, άνθρωποι που αγωνιωδώς προσπαθούν όσο καλύτερα γίνεται να κάνουν τη δουλειά τους σε εποχές υψηλού ανταγωνισμού όπου η δουλειά είναι υπόθεση, μάλιστα δε από τις πιο επισφαλείς.  

 

Αισθηματίες φιλάνθρωποι της φωτογραφικής στιγμής! Συγκρινόμενοι φωτογραφικά με αυτούς, τους τόσους λαμπερούς, και μαζί με αυτούς και με αυτή, με την απέραντη των στιγμών τους συναισθηματική λάμψη, όλοι οι άλλοι δεν μπορούν τίποτε άλλο να είναι και να λογίζονται από ασήμαντες καθημερινές περιπτώσεις με συναισθήματα κυμαινόμενα ως αντιφατικά, άρα και παντελώς αδιάφορα. Χωρίς το παραμικρό, στην εποχή μας των στιγμιότυπων, φωτογραφικό ενδιαφέρον …

Θράσος! Απύθμενο θράσος, τόσο που μετά βίας συγκρατούμε την οργή μας έναντι αυτού και των φορέων του. Συνήθεις ύποπτοι οι τελευταίοι – πρόκειται για κίνηση κοινωνική με την επωνυμία Κίνηση Καλλιτεχνών με αναπηρία που κάθε λίγο και λιγάκι δοκιμάζει επιδρομές στο κυρίως κάδρο της φωτογραφικής δημοσιότητας – αξίωσαν για μια ακόμα φορά χθες Κυριακή 2 Οκτωβρίου να δηλώσουν κατάματα ενώπιον όλων ότι αυτοί και μόνο “ομιλούν” στο όνομα των αναπήρων καλλιτεχνών (δηλαδή, αν έχετε τον θεό σας, του εαυτού τους) σηκώνοντας πλακάτ διαμαρτυρίας για τον αποκλεισμό των αναπήρων από το αυτονόητο σε όλους τους άλλους πολίτες δικαίωμα στις θεατρικές σπουδές. “Για τον ποιο αποκλεισμό; Του ποιού – γράφετε - δικαιώματος;” Ξέχνα το Μαριάννα μου, άστο Αγάπη μου, δεν είναι για εσάς αυτά …

“Να τα σηκώσουν στο σπίτι τους τα πλακάτ, τι πλάκα είναι αυτή τώρα, όχι στο δικό μας, όχι … δημόσια!” Α, σε αυτό Μαριάννα μου και Αγάπη μου δεν μπορώ να σας απαντήσουμε τίποτε, δίκιο έχετε, δικό σας είναι το “δημόσιο” φωτογραφικά κρίνοντας (και όχι μόνο). “Να ήταν τουλάχιστον ευπρεπείς, λιγάκι, όσο πρέπει για την περίσταση να τους δίναμε χατιρικά κάποιο δίκιο. Ένα τόσο δα σκύψιμο της μέσης, ένα τόσο δα δάκρυ συγκίνησης, μια ανφάς γεμάτη θλίψη και άλλη μια προφίλ γεμάτη απόγνωση, να λέγανε και μια από καρδιάς κουβέντα ευγνωμοσύνης για αυτούς που θα θέλανε στο πλευρό τους. Για εμάς. Αν τη λέγανε μπορεί και να το σκεφτόμαστε να τους συμπαρασταθούμε”. Τώρα τι να σας απαντήσουμε, οριστικά πια μας αποστομώσατε, το είπαμε δεν το είπαμε, δίκιο έχετε.

Απόλυτο δίκιο! Διότι δεν πρόκειται απλώς για θρασείς, πρόκειται για επικίνδυνους τύπους, από αυτούς που κουβαλάνε ανάθεμά τους DNA αντάρτικο. Αυτό και μόνο το γεμάτο αυτοπεποίθηση χαμόγελο που φωτογραφίζεται στα πρόσωπά τους – έτσι όπως έχουν αυτάρεσκα θρονιαστεί στην μεγάλη αίθουσα της Ταινιοθήκης της Ελλάδας, την οποία τόλμησαν οι αθεόφοβοι να χρησιμοποιήσουν ως θέατρο της διαμαρτυρίας τους -  μιλάει από μόνο του. Και πού να ξέρετε Μαριάννα μου και Αγάπη μου, επ’ αφορμή ποιού συμβάντος  έκαναν αυτά που έκαναν…

“Τι εννοείτε; Μας κινήσατε την περιέργεια”

“Οι Αισθηματίες”, του Νίκου Τριανταφυλλίδη. Αυτή η ταινία προβαλλόταν με όλες τις προδιαγραφές πρόσβασης για τους θεατές με αναπηρία – “τι είναι πάλι τούτο;”, τίποτε κακό κυρίες μου, μην ανησυχείτε, σημαίνει ότι μπορούν να την απολαύσουν όλοι οι άνθρωποι με την όποια αναπηρία, “τέλος πάντων δεν τα καταλαβαίνουμε αυτά, πηγαίνετε παρακάτω” – για να μπορέσουν αυτοί οι αναίσθητοι να ξεγελάσουν τον κόσμο και να δείχνουν συναισθηματικοί.

“Αυτό που λέτε είναι πάρα πολύ σοβαρό! Καταλάβαμε πολύ καλά”. Τι καταλάβατε; 

  

“Ακούς εκεί να ζητούν ελεύθερη, ανεμπόδιστη  πρόσβαση στις θεατρικές σπουδές για τους ανθρώπους με αναπηρία, όπως συμβαίνει και με όλους τους άλλους. Λες και δεν τους φτάνει ο ρόλος που καθημερινά τους δίδεται στο θέατρο της ζωής από όλες εμάς τις μόνιμες πρωταγωνίστριες. Ας γελάσουμε!”

*Χαμογελάστε παρακαλώ! Με λίγη αυτοσυγκράτηση μόνο για να μη “χάνεται” αυτό το στιγμιαίο αίσθημα της συγκίνησης που τόσοι φωτογραφικοί αγώνες έχουν δοθεί για να κατοχυρωθεί…