Η συγκίνηση σε όλες τις πτώσεις της - "Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου" - αυτό είναι το αληθινό θέατρο! Για όλους, για μικρούς και μεγάλους.

“Το συγγραφικό μου έργο, θέλω δεν θέλω, είναι γεμάτο ιστορία. Αν πέτυχα να κάνω τα παιδιά να την ακούσουν τουλάχιστον, το μέλλον θα δείξει”: Θα επιχειρήσουμε το πλέον αυταπόδεικτο άρα και ακραίο ατόπημα, να αμφισβητήσουμε τις συστάσεις ενός συγγραφικού έργου – η Άλκη Ζέη αναφέρεται στον “Μεγάλο περίπατο του Πέτρου” της – όπως διατυπώνονται από την ίδια τη δημιουργό του! Αυτό που στην κεντρική σκηνή του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου (ΘΟΚ) - οπου ο "Μεγάλος περίπατος του Πέτρου" με τον δέοντα σεβασμό και την πρέπουσα προσήλωση στον συγγραφικό βηματισμό θεατρικά αποδόθηκε - είχαμε την ενήλικη τύχη να ζήσουμε (Σάββατο 9 Οκτωβρίου), δεν ήταν μια απόπειρα “τα παιδιά να ακούσουν τουλάχιστον την ιστορία”, αυτό ήταν εξ’ αρχής κεκτημένο, αλλά κάτι άλλο, κάτι πολύ περισσότερο, τόσο πολύ που φλερτάρει - ακουστικά τουλάχιστον - με το αντίθετό του. Αυτό που ζήσαμε ήταν “τα παιδιά να λένε την ιστορία”, ήταν η αφήγηση της ιστορίας δοσμένη με την αλήθεια της αυθεντικής παιδικής ψυχής, ήταν ο μοναδικός (θεατρικός) τρόπος η ιστορική αφήγηση να υποβάλλει αυτό που κάθε αφήγηση θέλει να υποβάλλει, δηλαδή την αλήθεια της. Η συγκίνηση!

Αυτό που ζήσαμε δεν το ζήσαμε με το βλέμμα του νου πεισματικά καρφωμένο επί σκηνής, το ζήσαμε ολοκληρωτικά, σε όλες του τις λεπτομέρειες. Η συγκίνηση σαν είναι αληθινή έχει την θαυμαστή ιδιότητα να υποβάλλει την ανάγκη ματιάς γύρω, για να μπορέσει να μοιραστεί, να ολοκληρωθεί ή και να – γιατί όχι; - εκτονωθεί. Τι ήταν λοιπόν αυτό που ζήσαμε στο θεατρικό όλον περιλαμβανομένου του κοινού στο οποίο και εμείς περιλαμβανόμαστε; Κανείς μα κανείς, μα την αλήθεια ούτε ένας, ούτε για μια στιγμή δεν έχασκε γελώντας, δεν γελούσε χάσκοντας, γιατί κανένα μα κανένα χάσμα αμηχανίας δεν εξωθούσε σε γέλιο κραυγαλέο, κανένα μα κανένα γέλιο δεν πήγαζε από την αμήχανη ανάγκη γεφύρωσης του χάσματος. Όχι, τέτοια χάσματα ή τέτοια γέλια, συνηθισμένα στις συνηθισμένες παιδικές παραστάσεις όπου τα παιδιά αντιμετωπίζονται ως μικρόνοες, σε αυτήν όπου “τα παιδιά λένε την ιστορία” δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν. Σε αυτήν υπήρξαν μόνο επάλληλες συνδεδεμένες ιδανικά η μια με την άλλη στιγμές χαράς - χαμόγελου, όπως και λύπης - βουρκώματος, όπως και χαρμολύπης - σοβαρότητας. Όλα όσα ένα προς ένα ή και σε όλους τους μεταξύ τους δυνατούς συνδυασμούς συνθέτουν την μια και μοναδική μα και μέγιστη συνάμα για ένα θεατρικό έργο υποβολή: Ποιάς άλλης; Της συγκίνησης!

Και αφού σε αυτήν αναφερόμαστε γιατί σε αυτήν όλα οδηγούνε, γιατί αυτή είναι που κρίνει εντέλει αν αυτό το θέατρο της ζωής ετούτης αξίζει, αν είναι πράγματι υπόθεση ανθρώπων που ξέρουν τι είναι άρα και ξέρουν να το υπηρετούν – τα “ευχαριστώ” στον σκηνοθέτη Τάκη Τζαμαργιά είναι από ψυχής, στο ελάχιστο δεν φλερτάρουν με την όποια διάθεση αβροφροσύνης – ας την φτάσουμε (Την συγκίνηση!) ως και την τρίτη, την αιτιατική της πτώση. Η αίσθησή της - τόσο αυθεντική, τόσο ανεπιτήδευτη, τόσο βαθιά παραστατική - μόνο με αυτήν που μεταδίδουν οι κορυφαίες στιγμές της τέχνης χορού θα μπορούσε να αντιστοιχηθεί, ακριβώς διότι - την “ίδια στιγμή” – η πανταχού παρούσα εξαίρετη ροή της κίνησης ήταν και αδιόρατη ωσάν παντελώς απούσα, απόλυτα ενταγμένη στο όλον, στην υπηρεσία του. Στη θαυμαστή θεατρική οικονομία του.

Ω συγκίνηση! (τέταρτη και τελευταία πτώση). Μόνο από ανθρώπους που ξέρουν από τέχνη, από ανθρώπους που ξέρουν να σε νιώθουν σε όλες τις πτώσεις σου πριν την υψηλή ευθύνη αναλάβουν να σε μεταδώσουν – η Έλενα Χριστοδουλίδου είχε την επιμέλεια των χορευτικών και μη μοτίβων που συνέθεσαν την παραστατική κίνηση θαυμαστά καθοδηγούμενη από την υψηλή μουσική αίσθηση του Δημήτρη Ζαβρού – υπηρετείται αυτή η τόσο μα την αλήθεια αξιοθαύμαστη οικονομία που συνθέτει το όλον σου. Αυτή η ξεκάθαρα αυθεντική, εμφανώς ανεπιτήδευτη, βαθιά παραστατική.

*“Ο Μεγάλος Περίπατος του Πέτρου” της Άλκης Ζέη σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά κάνει την επίσημη Κυπριακή πρεμιέρα του το Σάββατο 15 Οκτωβρίου (ώρα 18:00). Την επομένη (16/10) και ώρα 19:00, η συγγραφέας θα απαντήσει σε ερωτήσεις του κοινού, σε εκδήλωση που προς τιμήν της θα πραγματοποιηθεί σε κεντρική αίθουσα της κεντρικής σκηνής του ΘΟΚ. Μια από αυτές θα είναι, εάν σε κάποια άκρη του νου της κατά τη διάρκεια της συγγραφής του (εξαίρετου) βιβλίου παραμόνευε ή όχι - αν όχι ως κατευθυντήρια τουλάχιστον ως παρούσα ενταγμένη στο συγκινησιακό όλον της - η αίσθηση της θεατρικής του απόδοσης. Προσδοκώντας ότι η αδιαμφισβήτητη απάντησή της θα μας βοηθήσει να νιώσουμε ότι το εναρκτήριο ατόπημά μας αν μη τι άλλο δικαιούται τα της αληθινής θεατρικής συγκίνησης (που μόλις λίγες ώρες πριν ζήσαμε) θεμελιώδη και αυταπόδεικτα ελαφρυντικά…